donderdag 19 november 2009

The internet strikes back!


De laatste dagen kon je op allerhande websites en blogs, van professioneel tot persoonlijk dagboek, een misselijkmakend ‘grapje’ van een etter uit Litouwen zien uitgroeien tot een echt vervolgverhaal annex klopjacht op de dader. Met bovendien een happy ending: de dader werd gevat en het slachtoffer heeft het wonderwel overleefd.

Eerst de feiten: op het internet wordt een filmpje gepost. Op de beelden is een jonge twintiger te zien die over een brug wandelt, met in zijn handen een jonge hond. Twee vrienden filmen het tafereel. Op het moment dat er geen auto's passeren, gooit de kerel de hond naar beneden. Seconden later stort de hond duidelijk zichtbaar te pletter onder de brug. Terwijl je het dier pijnlijk hoort janken, proest de olijke bende boven op de brug het uit van het lachen.

Je vindt wel meer zieke filmpjes en foto’s op het internet, van been- tot schedelbreuken en andere ongeinigheden die in alle onscherpheid, met of zonder voorbedachte rade, gefilmd worden. Daar komt dan wat leeg commentaar op en dan is het alweer op naar de volgende kick. Bij dit filmpje ging het anders. De stoerdoenerij leverde hen geen applaus, maar de wereldwijde haat van dierenliefhebbers op, die bovendien via sociale netwerken zoals Facebook driftig op zoek gingen naar de “moordenaar”. En hem ook vonden: de 22-jarige Svajunas Beniuk uit Kaunas in Litouwen. De Litouwse pers kreeg lucht van de virtuele heisa, de Amerikaanse dierenrechtenorganisatie PETA ook en de Litouwse politie schakelde een tandje bij om de man te vatten.

Uiteindelijk gaf hij zich zelf aan, naar eigen zeggen na het lezen van tientallen doodsbedreigingen op het internet. De dader verklaarde dat hij “enkel de eigenaar van de hond wou waarschuwen, omdat de hond de kippen van zijn moeder lastigviel.”

Met de hond, ondertussen Rudi gedoopt, vergaat het volgens de Litouwse autoriteiten redelijk. Een voorbijganger vond het hondje een tijdje later onder de brug en bracht het naar een dierenarts. Volgens de Litouwse krant Lrytas zal de hond de mishandeling vermoedelijk overleven, ondanks enkele gebroken poten en interne bloedingen.
(UPDATE 24/11/2009: de hond is ondertussen toch aan zijn verwondingen bezweken)
(via o.a. De Standaard; filmpje via Liveleak)

woensdag 18 november 2009

Brave Hond of Slimme Hond?


In het artikel ‘Good Dog, Smart Dog’ stelt de New York Times de interessante vraag of honden nu eigenlijk slim zijn, of ons gewoon heel graag behagen (‘eager to please’).

De jobs die honden voor ons doen lijken op het geniale af: verwittigen wanneer iemand een beroerte, een paniekaanval of een suikertekort gaat krijgen. Dergelijke honden hebben dan geleerd om intens naar de ‘patient’ te staren, zodat die zich bewust wordt van het nakende probleem en er iets aan doet. Of de hond gooit een speelgoedje in de schoot om de mens wakker te schudden uit zijn verstarde toestand. Krijgt iemand toch een beroerte, zal de hond zich zo opstellen dat ze een eventuele valpartij kan opvangen.

Zijn de honden die voor dit werk getraind worden zo geniaal? Zit het hem in de hersenen? Of in de neus?

Wat precies omgaat in de koker van honden is een lastige vraag en veel onderzoeken worden met het nodige skepsis onthaald. Nochtans worden hondentrainers- en onderzoekers de laatste jaren steeds inventiever in het ontdekken van mogelijkheden waarin de hond zijn talenten kan tonen. Honden kunnen kanker in een vroeg stadium opsporen, psychiatrische patiënten bijstaan, hun eigenaar eraan herinneren op tijd hun medicatie te nemen, zelfmoordpogingen en zelfverminking onderbreken.

Een Hongaars onderzoek toont hoe een hond bij een blinde en epileptische persoon ongedurig wordt net voor een aanval en geleerd heeft om te blaffen en baasjes gezicht en bovenarm te likken, telkens de hond een opkomende aanval detecteert.

Het blijft nog vrij mysterieus hoe honden dit kunnen waarnemen, of het nu door kleine gedragsveranderingen waar te nemen is of een vreemde geur die ze ruiken (zoals bij honden die kanker ruiken).

Naast deze kwaliteiten om zaken waar te nemen, waarbij trainers inspelen op hun natuurlijke hondse gaven, is er ook sprake van onderzoek naar hun meer menselijke intelligentie. Dan is vooral Stanley Coren, professor psychologie en auteur van verschillende (goede) boeken over honden, ervan overtuigd dat we hun intelligentie op dat vlak nog onderschatten en/of niet kennen.

Dan gaat het vooral over het peilen naar meer menselijke vaardigheden, zoals het aantal woorden dat ze kunnen onthouden of voorwerpen aanwijzen. Coren denkt dat honden, door zo lang met ons samen te leven, ook soms denken als een mens. Coren is ook de auteur van een intelligentietest voor honden, waarna hij tot een rangschikking kwam van slimste honden, met de border collie op nummer 1 en Duitse herders, poedels, retrievers en Labradors op de ereplaatsen.

Maar de vraag blijft zich stellen hoe slim honden echt zijn, zelfs als er honden opduiken zoals de Duitse herder Rico, die 200 voorwerpen kon onthouden, ook een maand nadat hij ze geleerd had.

Clive D. L. Wynne, psycholoog aan de universiteit van Florida, gelooft eerder in de sterke gevoeligheid die honden voor mensen hebben ontwikkeld en hun ‘will to please’ als uitleg voor hun opmerkelijke prestaties. Ze kunnen misschien menselijke woorden aangeleerd worden (hij kende zelf een bordercollie met 1500 woorden in zijn repertoire), maar dat wil niet zeggen dat ze daarom denken zoals een mens.

“Bij een hond draait het om de interactie met zijn baas, om uiteindelijk eten en aandacht te krijgen. Honden hebben een unieke manier van denken en het is een gelukkig toeval dat honds en menselijk denken genoeg overlappen, zodat we een goede band met elkaar kunnen krijgen. Maar we moeten onszelf niet wijsmaken dat honden zoals mensen naar de wereld kijken.”
(via NY Times)

zondag 15 november 2009

Coming home: zakdoeken klaar! En oordopjes...

Neen, het gaat niet over de anti-oorlogsfilm 'Coming Home', met Jane Fonda (hmm) en euh... wie was het ook alweer, o ja Jon Voigt (voor de kleintjes: de papa van Angelina Jolie). Maar, er komen wel militairen in voor en - natuurlijk - honden.
Op de site van mental floss werden namelijk een aantal filmpjes verzameld waarin je kan meegenieten hoe de hond reageert op baasje soldaat die na z'n 'tour of duty' van zes maanden of erger thuiskomt. Wat volgt is een hond die door het lint gaat. Honden die door het dolle heen zijn: perfect om op hondsdol te plaatsen, toch?

(via mental floss)

vrijdag 13 november 2009

Hondenpoep: 2 euro de kilo


Wie in het Taiwanese Taichung een kilo hondenpoep inlevert, krijgt een waardebon. De stad wil met deze originele oplossing de mensen stimuleren om mee de stad proper te houden. Je mag maximum met 2 kilo per dag komen aandraven.
Hetzelfde systeem wordt toegepast om mensen aan te zetten om drinkbekers, die overal in de stad worden weggegooid, op te rapen en binnen te brengen. De stad heeft er alle vertrouwen in dat dit plan zal werken. Maar er zijn ook tegenstanders: die zeggen dat mensen hondenpoep met water zullen mengen om aan het gewicht te komen, of dat honden de dagelijkse drol van hun eigen hond zullen inruilen.
Diervriendelijke groeperingen vinden het weggegooid geld en geen lange termijnoplossing. Ze vinden dat dit geld beter zou besteed worden aan hondenparken en aan vuilbakken om hondenpoep in te gooien of zelfs hondenbazen op te voeden (!). Inderdaad geen slechte suggestie, maar... geld krijgen voor stront, da’s toch ook niet mis.
(via China post en Waar maar raar)

zaterdag 7 november 2009

Enkel mensen en honden begrijpen een wijzende vinger


Wijzen is onbeleefd, zeggen ze. Maar het is een opmerkelijk gegeven dat van alle dieren enkel honden echt begrijpen wat we ermee bedoelen. Doe zelf de test en toon de hond een snoepje dat je dan onder één van drie omgedraaide potjes verstopt. Toon de hond met je wijsvinger onder welk potje het snoepje zich bevindt en de hond zal je aanwijzingen volgen.
Het lijkt eenvoudig, maar heb je al stilgestaan welke mentale inspanning het kost om een wijzende vinger te begrijpen? Aandacht hebben voor iemand, herkennen dat een gebaar een bedoeling heeft, een gedachte verwoordt, dat andere ‘schepsels’ kunnen denken.

Volgens Brain Hare van Duke University (North Carolina, USA) is het geen toeval dat de twee soorten die in staat zijn om te begrijpen wat aanwijzen betekent ook een band hebben met elkaar: mensen en honden. Veel dieren bezitten een vorm van sociale intelligentie, zodat ze met elkaar kunnen samenleven en samenwerken. Wolven bijvoorbeeld, de voorvaders van honden, leven in roedels die samen jagen en een complexe hiërarchie hebben. Honden daarentegen hebben een veel rijkere sociale intelligentie, omdat ze zich aangepast hebben aan een leven met ons. Wat wij mensen zo graag hebben bij honden, de vele manieren waarop ze zich integreren in ons leven, komt voort uit deze sociale vaardigheden. Brian Hare en andere onderzoekers proberen nu te onderzoeken hoe dit samenleven van mensen en honden hun opmerkelijke gaven heeft gevormd.

Sommige wetenschappers halen hun fascinatie onmiddellijk bij de honden, die van Brian Hare kwam voort uit onderzoek naar chimpansees. Die mensaap, die genetisch het dichtst verwant is aan de mens, kan de blik van een soortgenoot volgen om uit te maken wat die ziet en niet ziet. Deze vaardigheid lijkt enkel voorbehouden aan mensapen en mensen. Daarom waren de onderzoekers verbaasd om vast te stellen dat chimps nauwelijks de betekenis van een wijzende vinger begrepen, en dan nog enkel na veel training.

Terwijl chimpansees en wolven de aangeboren vaardigheid missen om te begrijpen wat aanwijzen betekent, hebben honden er een natuurlijke aanleg voor. Ze zijn zelfs niet beperkt tot hand- en vingersignalen. Ze begrijpen gebaren met de voet en hoofdknikjes. Ook puppies kunnen het. Het is gewoon honds gedrag.

Om dit te bewijzen, maakte Brain Hare opnieuw dankbaar gebruik van het Russisch experiment uit de jaren vijftig om vossen te domesticeren: vossen die niet achteruit deinsden of agressief reageerden toen mensen de tralies van hun kooi vastnamen, mochten zich voortplanten. Ondertussen zijn we veertig vossengeneraties verder en de resultaten spreken voor zich: de vossen die zich mochten voortplanten lijken ondertussen sterk op honden. Ze lopen vriendelijk naar mensen toe en kwispelen met hun staart. De test met het snoepje onder één van de potjes doorstaan ze met glans, zelfs de puppies. Fokken op aaibaarheid doet hun sociale intelligentie – onze gebaren begrijpen – ontwaken!

Toen in vroegere tijden de eerste hondachtigen (dus: de meest tamme wolven die in de buurt van mensen bleven en zich voortplantten) uiteindelijk gewend raakten aan mensen, gingen onze voorouders de honden die waakten of goed opletten op wat mensen bedoelden hen hiervoor belonen. Honden werden op die manier gestimuleerd om mensen goed in de gaten te houden. Zo leerden ze wat een wijzende vinger betekende.

In Hongarije liep onlangs een experiment om te kijken hoe tien maanden oude baby’s ons in de gaten hielden. De onderzoekers plaatsten, zichtbaar voor de baby, een speelgoedje onder een van twee potjes. Uiteraard wezen de baby’s het juiste potje aan. Het speelgoedje werd daarna meermaals onder hetzelfde potje verstopt, tot het tenslotte onder het andere potje verdween. Alhoewel ze het met hun eigen ogen zagen, kozen de baby’s toch voor het eerste potje…

Toen de onderzoekers het speelgoedje vastmaakten aan een touwtje, maakten de baby’s de fout niet. Zonder de afleiding van een volwassene, waren ze eerder geneigd om het juiste potje te kiezen. Kleine kinderen, zo blijkt, zijn zo geneigd om op volwassenen te letten, dat ze hun eigen waarnemingen negeren. Het experiment werd herhaald met honden en leidde tot hetzelfde resultaat. Niet met wolven: die gingen uit van hun eigen observaties en hadden geen aandacht voor mensen.

Wat de onderzoekers zich ook nog afvroegen, was waarom chimpansees, toch een stuk ‘slimmer’ dan honden, geen gebaren kunnen lezen. Brian Hare gelooft dat de reden niet te maken heeft met pure intelligentie, maar te wijten is aan hun persoonlijkheid. “Onze neefjes de apen zijn te veel afgeleid door hun agressie en competitiviteit om makkelijk onze gebaren te kunnen peilen. Chimpansees kunnen samenwerken om aan voedsel te geraken, maar bij de minste aanleiding om ervoor te vechten, doen ze het ook. Opdat wij mensen konden evolueren, hebben we moeten leren om niet uit ons dak te gaan bij het delen.”

(via TIME)

vrijdag 6 november 2009

In Dog we trust


Obama beloofde zijn dochters een hondje en de heisa over de raskeuze was internationaal voorpaginanieuws. Dat er daarmee opnieuw een hond door de gangen van het Witte Huis rent, maakt in de US of A deel uit van een lange traditie. Ondertussen is er wel één en ander veranderd, sinds de dagen dat George Washington zijn jachthonden nog Drunkard, Tipler en Tipsy kon noemen (resp. dronkaard, verwijzing naar’sterke drank’ en ‘aangeschoten’).

Op de website van TIME magazine hebben ze een mooie fotocollage (op de foto: John F. Kennedy and Shannon, Clipper, Charlie and Wolf) staan, waarin de presidentiële honden de revue passeren. Zo had Warren Hardings Airedale terrier ‘Laddie Boy’ een eigen bediende en een eigen, handgemaakte stoel waarop hij plaatsnam tijdens regeringsoverleg.
Ulysses S. Grant waarschuwde het Witte Huis-personeel dat wanneer de Newfoundlander van zijn zoon iets zou overkomen, ze allemaal zouden ontslagen worden en Teddy Roosevelt had naast een das, een pad, enkele slangen en een varken ook een bull terrier ‘Pete’ die op een dag de broek van de Franse ambassadeur verscheurde.
Franklin Roosevelts hond ‘Fala’ had een persattaché, speelde de hoofdrol in een film én kreeg een onderscheiding als soldaat in het leger. De springerspaniël ‘Millie’ van George Bush junior schreef een boek, dat meer verkocht dan de autobiografie van zijn baas. Harry Truman zou ooit gezegd hebben: “You want a friend in Washington? Get a dog.”

(via TIME)