dinsdag 1 juni 2010
Dogtv.com, coming to you live
Wat heb je nodig om radio te maken? Niet veel. En om webtv te maken: nog minder. En om hondentrainer te worden: niks. Combineer deze drie factoren en je hebt: dogtv.com. Zelfverklaard genie, 'sign me to a book deal, or someone else will', meer een dogsinger dan een dog whisperer.
Michael Patton is de nieuwe Cesar Millan, wat zeg ik: beter. In de gaten houden. O ja, zo zot als een achterdeur.
(via: terrierman's daily dose)
zaterdag 17 april 2010
Black and What The Fuck?!
De naam Black and WTF (What The Fuck) is de perfecte samenvatting van waar die site voor staat: zwart wit fotografie waarbij je een spontane WTF impuls niet kan onderdrukken.
Ja, de wereld ontplooit zich vandaag - dank u internet - als een onuitputtelijke freakshow, maar de beelden op Black and WTF doen in niets onder qua vervreemding, humor en sillyness. En waar mensen op foto's staan, vind je ook honden. Vandaar.
(via black and WTF)
vrijdag 9 april 2010
Hond Tura, creative director
In het reclamewereldje wordt vaak gewerkt met een casevideo, dwz dat het bureau een zo opvallend mogelijke video maakt om de klant te overtuigen van hun unieke, creatieve aanpak.
Meestal word ik van al dat creatieve gedoe vooral heel moe, omdat het allemaal wat te geforceerd, te arty-farty, far-fetched en té off-key is. Het enige criterium blijkt dan toch te zijn: je kijkt, je blijft kijken en er verschijnt onbewust een brede glimlach op je gezicht.
Dat is het geval met dit filmpje. Leo Burnett Lissabon zette Tura, de hond, in de spotlight. In het filmpje zie je hoe Tura werkt als reclame-adviseur (ze kiest op aparte wijze het beste concept) en dus ook in de credits van campagnes staat. Uiteraard zit Tura op Linkedin, Twitter en Facebook.
(via http://www.bright.nl/tura-de-meest-bekroonde-creatieve-hond)
donderdag 4 maart 2010
Honden in slowmotion
Schitterende advertentie van pedigree. Opgenomen met een hogesnelheidscamera (1.000 beelden per seconde in hoge resolutie). Zo zouden advertenties altijd moeten zijn: grensverleggend mooi, waardoor je je nog enigszins kan verzoenen met de korte koopboodschap die er onvermijdelijk op volgt.
donderdag 4 februari 2010
Mythe of waarheid: kat voorspelt de dood
Ik weet het: het gaat niet over honden, maar ik kon dit niet laten liggen. De gelijkenissen met vermeende bovenaardse kwaliteiten die soms aan honden worden toegedicht zijn te opvallend. Het is ook een mooi verhaal, zelfs al is het niet waar (si non è vero, è ben trovato). Of niet correct.
In Amerika is er namelijk ophef over een kat in een rusthuis die al meer dan 50 sterfgevallen zou voorspeld hebben. Dr David Dosa, geriater en assistent aan de Brown University (Rhode Island, USA) publiceerde hierover eerst in het New England Journal of Medicine (2007), toen daarna de kat haar aantal correcte voorspellingen nog verdubbelde, schreef hij het boek "Making rounds with Oscar: the extraordinary gift of an ordinary cat" (vrij vertaald: de ronde doen met Oscar; het speciale verhaal van een gewone kat).
Om met de deur in huis te vallen: ik geloof nooit dat iets of iemand, zij het mensen, katten, honden of bomen, de toekomst kan voorspellen. En dus neen, ook het boek van Rupert Sheldrake ‘honden weten wanneer hun baas thuiskomt’ kon me niet overtuigen. Ik geloof niet in zesde zintuigen. Ik geloof wel in zintuiglijke waarnemingen en dat die bij honden en katten veel scherper zijn dan bij ons. Maar laten we eerst het wonderbaarlijke verhaal van de kat vertellen.
De kat, nu vijf jaar oud, werd als kitten geadopteerd in het Steere House Nursing and Rehabilitation Centre in Providence, Rhode Island. Dat centrum specialiseert in de verzorging van mensen met ernstige dementie. Dr. David Dosa heeft het gedurende vijf jaar bijgehouden: de kat loopt meestal van kamer tot kamer en blijft zelden bij patiënten, behalve bij deze die binnen enkele uren gaan sterven, zo bleek, achteraf…
Wanneer ze uit de kamer van een ‘stervende’ gehouden wordt, krabt ze aan de deur. Toen de verpleegsters de kat bij iemand brachten waarvan ze dachten dat hij/zij stervende was, verliet ze de kamer en ging op een ander bed zitten. Die patiënt overleed binnen enkele uren, de eerste leefde nog enkele dagen.
Dr Dosa en zijn verplegers zijn nu zo zeker van de voorspellende krachten van de kat dat ze de familie van een patiënt al verwittigen, wanneer de kat zich op zijn bed uitstrekt om een tukje te doen. “Soms gaat ze dan weg om iets te eten, maar ze komt altijd terug naar hetzelfde bed”, vertelt de dokter. “Er zijn nog vijf andere katten in dit huis, maar die hebben nooit hetzelfde talent vertoond.”
In zijn boek geeft dr. Dosa geen wetenschappelijke verklaring voor het fenomeen. Volgens hem is de kat in staat om – net zoals honden ogenschijnlijk kanker kunnen ruiken – om de specifieke geur van afstervende cellen te detecteren.
Ondertussen wordt de kat geprezen voor haar kwaliteiten. De vrienden en familie van de overledene voelen zich getroost door haar aanwezigheid in de laatste ogenblikken van hun geliefde.
Wat moeten we hiermee? Mag een mens niet in het bovennatuurlijke geloven? Van mij wel. Maar het is veel interessanter en spannender om een verklaring te zoeken. Ik geef ze mee, voor wat het waard is (ik ben tenslotte geen professor in de geriatrie).
De dokter zegt de kat asociaal is. Als je ze ergens plaatst, blijft ze niet zitten. Ze kiest dus duidelijk zelf haar plekje. Dat doet mijn kat ook. Die is helemaal geen schootjeszitter. Maar plots is ze daar. En dan kiest ze iemand om bij op schoot te kruipen. Dan wil ze weer naar buiten. Dan weer naar binnen. Maar ze laat zich nooit vertellen wat te doen. Typisch katten.
Terug naar Rhode Island. Een gokje: ik denk dat deze kat extreem kieskeurig is. Ze wil gaan en staan waar ze wil (ze krabt aan deuren die dicht zijn) en wil enkel te maken hebben met een zeer rustig persoon. Ze gaat er ook niet op liggen, maar ernaast. Misschien gaat er van stervende mensen totaal geen stress meer uit, zijn ze volledig bewegingsloos en voelt de kat aan dat ze daar het best even rustig zou kunnen liggen. Weg met mensen die perse willen babbelen of – godbewareme – strelen. Blijkbaar zijn enkel de mensen die rustig (of apatisch) genoeg zijn, ook diegenen die binnenkort gaan sterven.
(via daily telegraph)
In Amerika is er namelijk ophef over een kat in een rusthuis die al meer dan 50 sterfgevallen zou voorspeld hebben. Dr David Dosa, geriater en assistent aan de Brown University (Rhode Island, USA) publiceerde hierover eerst in het New England Journal of Medicine (2007), toen daarna de kat haar aantal correcte voorspellingen nog verdubbelde, schreef hij het boek "Making rounds with Oscar: the extraordinary gift of an ordinary cat" (vrij vertaald: de ronde doen met Oscar; het speciale verhaal van een gewone kat).
Om met de deur in huis te vallen: ik geloof nooit dat iets of iemand, zij het mensen, katten, honden of bomen, de toekomst kan voorspellen. En dus neen, ook het boek van Rupert Sheldrake ‘honden weten wanneer hun baas thuiskomt’ kon me niet overtuigen. Ik geloof niet in zesde zintuigen. Ik geloof wel in zintuiglijke waarnemingen en dat die bij honden en katten veel scherper zijn dan bij ons. Maar laten we eerst het wonderbaarlijke verhaal van de kat vertellen.
De kat, nu vijf jaar oud, werd als kitten geadopteerd in het Steere House Nursing and Rehabilitation Centre in Providence, Rhode Island. Dat centrum specialiseert in de verzorging van mensen met ernstige dementie. Dr. David Dosa heeft het gedurende vijf jaar bijgehouden: de kat loopt meestal van kamer tot kamer en blijft zelden bij patiënten, behalve bij deze die binnen enkele uren gaan sterven, zo bleek, achteraf…
Wanneer ze uit de kamer van een ‘stervende’ gehouden wordt, krabt ze aan de deur. Toen de verpleegsters de kat bij iemand brachten waarvan ze dachten dat hij/zij stervende was, verliet ze de kamer en ging op een ander bed zitten. Die patiënt overleed binnen enkele uren, de eerste leefde nog enkele dagen.
Dr Dosa en zijn verplegers zijn nu zo zeker van de voorspellende krachten van de kat dat ze de familie van een patiënt al verwittigen, wanneer de kat zich op zijn bed uitstrekt om een tukje te doen. “Soms gaat ze dan weg om iets te eten, maar ze komt altijd terug naar hetzelfde bed”, vertelt de dokter. “Er zijn nog vijf andere katten in dit huis, maar die hebben nooit hetzelfde talent vertoond.”
In zijn boek geeft dr. Dosa geen wetenschappelijke verklaring voor het fenomeen. Volgens hem is de kat in staat om – net zoals honden ogenschijnlijk kanker kunnen ruiken – om de specifieke geur van afstervende cellen te detecteren.
Ondertussen wordt de kat geprezen voor haar kwaliteiten. De vrienden en familie van de overledene voelen zich getroost door haar aanwezigheid in de laatste ogenblikken van hun geliefde.
Wat moeten we hiermee? Mag een mens niet in het bovennatuurlijke geloven? Van mij wel. Maar het is veel interessanter en spannender om een verklaring te zoeken. Ik geef ze mee, voor wat het waard is (ik ben tenslotte geen professor in de geriatrie).
De dokter zegt de kat asociaal is. Als je ze ergens plaatst, blijft ze niet zitten. Ze kiest dus duidelijk zelf haar plekje. Dat doet mijn kat ook. Die is helemaal geen schootjeszitter. Maar plots is ze daar. En dan kiest ze iemand om bij op schoot te kruipen. Dan wil ze weer naar buiten. Dan weer naar binnen. Maar ze laat zich nooit vertellen wat te doen. Typisch katten.
Terug naar Rhode Island. Een gokje: ik denk dat deze kat extreem kieskeurig is. Ze wil gaan en staan waar ze wil (ze krabt aan deuren die dicht zijn) en wil enkel te maken hebben met een zeer rustig persoon. Ze gaat er ook niet op liggen, maar ernaast. Misschien gaat er van stervende mensen totaal geen stress meer uit, zijn ze volledig bewegingsloos en voelt de kat aan dat ze daar het best even rustig zou kunnen liggen. Weg met mensen die perse willen babbelen of – godbewareme – strelen. Blijkbaar zijn enkel de mensen die rustig (of apatisch) genoeg zijn, ook diegenen die binnenkort gaan sterven.
(via daily telegraph)
dinsdag 12 januari 2010
Gen voor dwangneurosen bij hond én mens
De beste vriend van de mens wordt stilaan ook de beste vriend van wetenschappers. Onderzoekers van het Broad Institute in Zweden brachten vier jaar geleden het DNA-profiel van de hond volledig in kaart en de eerste resultaten zijn niet alleen interessant voor honden, maar ook voor mensen.
Onderzoek naar honden-DNA blijkt namelijk nuttig te zijn voor hond én mens omdat die gemeenschappelijk DNA én gemeenschappelijke ziektes hebben, zoals epilepsie, kanker en fobieën. Doordat honden in de jongste tweehonderd jaar zeer intensief en selektief gefokt werden, zijn ze genetisch minder divers dan de mens, wat het makkelijker maakt om bij hen specifieke genen terug te vinden.
Dwangmatig gedrag komt, aldus het Broad institute, veel voor bij sommige hondenrassen, zoals bull terriers die staartjagen of dobermans die voortdurend hun flanken likken, tot bloedens toe of met huidinfecties tot gevolg. Wetenschappers zoomden daarop in op een gen bij doberman pinschers dat gelinkt wordt met dwangmatig likken en rusteloosheid.
Het onderzoeksteam nam DNA-samples van 150 dobermans, waarvan sommigen de dwangneurose vertoonden. Ze konden het gen CDH2 lokaliseren, dat verantwoordelijk zou zijn voor het dwangmatig gedrag. Hetzelfde gen wordt nu bij mensen met dwangneurosen bestudeerd, wat zou kunnen leiden tot een adequate behandeling van honden én mensen.
Onderzoek naar honden-DNA blijkt namelijk nuttig te zijn voor hond én mens omdat die gemeenschappelijk DNA én gemeenschappelijke ziektes hebben, zoals epilepsie, kanker en fobieën. Doordat honden in de jongste tweehonderd jaar zeer intensief en selektief gefokt werden, zijn ze genetisch minder divers dan de mens, wat het makkelijker maakt om bij hen specifieke genen terug te vinden.
Dwangmatig gedrag komt, aldus het Broad institute, veel voor bij sommige hondenrassen, zoals bull terriers die staartjagen of dobermans die voortdurend hun flanken likken, tot bloedens toe of met huidinfecties tot gevolg. Wetenschappers zoomden daarop in op een gen bij doberman pinschers dat gelinkt wordt met dwangmatig likken en rusteloosheid.
Het onderzoeksteam nam DNA-samples van 150 dobermans, waarvan sommigen de dwangneurose vertoonden. Ze konden het gen CDH2 lokaliseren, dat verantwoordelijk zou zijn voor het dwangmatig gedrag. Hetzelfde gen wordt nu bij mensen met dwangneurosen bestudeerd, wat zou kunnen leiden tot een adequate behandeling van honden én mensen.
(via pawnation.com)
maandag 11 januari 2010
The Big Picture: honden in het jaaroverzicht
Ik heb het niet zo op eindejaarslijstjes. Hoogstens noteer ik hier en daar een boektitel die – afhankelijk van wie het aanprijst – interessant lijkt. Voor het jaaroverzicht in schitterende foto’s op de website van The Boston Globe maak ik wel tijd. Want ik leerde The Big Picture ("news stories in photographs") kennen door een adembenemende fotoreportage over de beruchte sledehondenrace, de Iditarod, eerder al op hondsdol. Een foto uit die reportage haalde trouwens het eindejaarslijstje van The Boston Globe. Dit deed me verder bladeren, op zoek naar nog meer hondenfoto’s.
Ik herkende beelden van Obama, de oorlog in Afghanistan, de moord op het Iraanse meisje Neda, de vliegtuigcrash op de Hudsonrivier, de aarbeving in Italië. Belangrijke gebeurtenissen. De beelden waarop honden te zien zijn, waren op zich geen nieuwsfeiten en gaan zelden over de honden zelf. Die zijn gewoon aanwezig, als compagnon de route, in de achtergrond. Ze horen bij ons natuurlijk meubilair. Kijk zelf en geniet. Ik heb er 3 geteld (deel 1: 15, 28; deel 3: 7). Er zit ook een foto over België tussen...
(via The Big Picture)
Abonneren op:
Posts (Atom)
Posts
