'Stonede' hond leidt naar cannabisplantage

Een gepensioneerde vrouw in Engeland verwittigde de politie omdat haar hond wel ‘stoned’ leek. Uiteindelijk vond de politie in de woning ernaast een cannabisplantage, met een straatwaarde van 50.000 pond.

Valerie Bailey (66) uit Reading (Berkshire) vond het al enkele weken vreemd dat haar West Highland Terrier ‘Holly’ zo lang sliep. “Ik moest Holly echt gaan wakker maken, het leek alsof ze verdoofd was, ‘stoned’. Ze leek veel slaap nodig te hebben en zo kenden we haar niet. Dat vonden we verdacht. Er drongen ook vreemde geuren binnen in huis en mijn echtgenoot en ik kregen zo’n vreselijke hoest.”

Toen de politie het huis ernaast binnenviel, vonden ze 200 cannabis planten en een kweekinstallatie. Er werden enkele verdachten opgepakt en de drugs zijn ondertussen vernietigd.

(via BBC)

(foto via desktopnexus)

(de hond op de foto is niet Holly, maar wel een 'Westie')

Hoe smaakt hondenvoer? Moeilijk te zeggen.

Onderzoekers gaven 18 vrijwilligers vijf voedselstalen tijdens een blinde test. Slechts drie slaagden erin het hondenvoer aan te duiden… De test werd uitgevoerd op vraag van een Amerikaanse wijnvereniging.

“We gaan ervan uit dat hondenvoer niet zo lekker is en dat we het zeker zouden herkennen. Dat blijkt dus niet zo makkelijk te zijn", zegt Robin Goldstein, co-auteur van het onderzoek.

Goldstein voegt eraan toe dat context een grote rol speelt bij het proeven en beoordelen. Nochtans wisten de proevers dat één van de vijf stalen hondenvoer was.

De stalen werden aangeboden op dezelfde manier: als een paté. Het ging om eendenlever, varkenslever, gepureerde leverworst, vlees in blik en hondenvoer.

Acht deelnemers dachten dat de leverworst het hondenvoer was, vier wezen naar het vlees in blik. De onderzoekers waren verbaasd dat niet meer proefpersonen het hondenvoer herkenden. Ze dachten dat het meer zou opvallen. Maar eigenlijk deed het dat ook wel: de meerderheid vond het hondenvoer wel “de slechtst smakende paté”…

(via LA Times; foto via fruitevolution.be)

Slechte opvoeding maakt honden agressief

Welke hondenrassen zijn gevaarlijk? Zijn dat enkel de typische vechtrassen die inderdaad veel schade kunnen aanrichten? Of gaat het ook over populaire hondenrassen die weinig of niet opgevoed worden? Typische gezinshonden, zoals Labradors, cocker spaniëls en jackrussels, kunnen immers ook bijten...

Zo stond het letterlijk in een vorig bericht op hondsdol, geschreven naar aanleiding van verschillende bijtincidenten. Wanneer er – na de feiten – weer eens boompjes worden opgezet hoe hieraan kan verholpen worden, zien we twee meningen. Er is een strekking die vraagt om ‘gevaarlijke’ hondenrassen te verbieden. En er zijn mensen die vinden dat alle honden kunnen bijten en er dus meer moet gekeken worden naar de oorzaak van dat gedrag. De resultaten van een recent onderzoek in Spanje lijkt deze laatste groep gelijk te geven.

De universiteit van Cordoba voerde onderzoek naar de factoren die agressief gedrag bepalen. In tegenstelling tot wat veel mensen denken, heeft dit weinig te maken met het ras of de leeftijd van de hond, maar des te meer met hoe de eigenaar zijn hond heeft opgevoed. Of niet heeft opgevoed.

Enkele oorzaken van agressiviteit volgens het onderzoek: eerste hond voor de eigenaar (weinig ervaring), geen basisopvoeding meegeven, teveel verwennerij, geen fysieke straf geven wanneer het nodig is, foute raskeuze (waakhond als cadeautje voor de kinderen…), teefjes steriliseren, voortdurend eten laten staan, weinig tijd doorbrengen met de hond.
“Je zou dit eigenlijk kunnen samenvatten als: je hond een slechte opvoeding geven”, zegt onderzoeker Joaquín Pérez-Guisado.

Het Spaanse team onderzocht 711 honden, waaronder de bullterrier, Amerikaanse pitbullterrier, Duitse herder, boxer, rottweiler, doberman, maar ook de ‘bravere’ rassen zoals de dalmatiër, Ierse setter, goldenretriever, labrador, poedel, chihuahua, Pekingees en Franse bulldog.

Er zijn factoren, eigen aan de hond, die kunnen leiden tot meer agressie: over het algemeen mannetjes van bepaalde rassen tussen de 5 en 7 jaar oud, maar het onderzoek toont volgens Pérez-Guisado duidelijk aan dat de factoren, gelinkt aan het baasje, veel invloedrijker zijn.

“Om agressief gedrag te corrigeren (vermijden) moet de eigenaar opnieuw baas worden over de hond”. Als het over fysieke straffen gaat, zegt de onderzoeker dat “deze methode niet met alle honden kan werken (indien te gevaarlijk of te weinig ervaring), maar zeker met kleinere en 'zachtere' honden. Fysiek corrigeren is uiteraard geen vrijgeleide voor een brutale behandeling. Het mag enkel een manier zijn om onze dominantie te tonen”.

De conclusie luidt in elk geval: wie agressie bij zijn hond wil vermijden, begint best met een degelijke opvoeding.

Je kan het volledig rapport hier lezen: Pérez-Guisado, Joaquín; Muñoz-Serrano, Andrés. 'Factors Linked to Dominance Aggression in Dogs'. Journal of Animal and Veterinary Advances, 2009; 8 (2): 336-342 [link]
(via Sciencedaily)

Wetenschappers klonen fluoriserende hond

Na de muis met een oor op zijn rug, nu: de fluoriserende hond. Zuid-Koreaanse wetenschappers wisten als eersten ter wereld vier van zulke puppies te klonen. Onder een ultraviolette lamp lichten ze rood op.

De rood oplichtende honden zijn op zich nutteloos, geeft professor Lee Byeong-chun, die het onderzoeksteam leidt, toe aan persagentschap AP. De fluorisering toont alleen aan dat de wetenschappers succesvol gemodificeerde genen wisten over te brengen.

Professor Lee is van plan om menselijke genen te implanteren tijdens het klonen. Daarmee hoopt hij een nieuwe behandeling te vinden voor genetische ziektes zoals Parkinson.

Het is niet de eerste keer dat dieren oplichten. Wetenschappers in de Verenigde Staten, Japan en Europa kloonden al fluoriserende muizen en varkens.

(via: Elsevier)

(bekijk de video via: Yahoo)

Op zoek naar de unieke geur (van terroristen)

Wie een idee heeft dat kàn werken, zit goed bij DARPA, de onderzoekscel voor militaire technologie van de Amerikaanse regering. Je krijgt er de kans om de gekste dingen te proberen, met de luxe om te mogen mislukken. En als het gaat om vernieuwende, militaire technologie, zijn honden blijkbaar een goede inspiratiebron voor het Amerikaans leger: momenteel wordt de ‘Big Dog Robot’ getest, een vierpotige computer die zelfstandig 150 kilo aan wapens kan vervoeren op oneffen terrein. De hond als lastdier in de 21e eeuw.

DARPA (Defence Advanced Research Projects Agency) werd in 1958 in allerijl opgericht, als reactie op de Spoetnikcrisis (de onverwachte lancering van een Russische satelliet) en startte in 1968 met de ontwikkeling van het ARPANET, de voorloper van het latere internet. Na de Koude Oorlog ging het zich meer richten op de ontwikkeling van kunstmatige intelligentie.

Het Amerikaans leger laat nu door DARPA onderzoeken of terroristen te identificeren zijn aan de hand van hun geur. De menselijke geur is namelijk zo uniek, dat dit middel wel eens beter zou kunnen zijn dan retina-scans en vingerafdrukken. En als het gaat om geur herkennen, kom je uiteraard bij honden uit.

Het project, Unique Signature Detection genaamd, zou zelfs meer voordelen kunnen bieden dan een retina-scan. In tegenstelling tot onze oogleden, hebben we onze geur niet onder controle. Zelfs nadat hij de plaats van een misdrijf heeft verlaten, kan de geur van een terrorist over grote afstand verspreid raken en nog een tijd blijven hangen.

De wetenschap op dit terrein is nog groeiende, maar het is uiteraard al afdoende bewezen dat geurdetectie werkt. Ontelbare dieren gebruiken geur om voedsel te zoeken, territorium af te bakenen en iemand te herkennen. Daar worden niet alleen honden op getraind: ook wespen zoeken naar drugs, bommen en lijken.

Hoe we ruiken wordt bepaald door genen die we vinden in cellen die belangrijk zijn voor ons immuunsysteem. Die genen bepalen onze persoonlijke code en de mate waarin we verschillen van geur met anderen. Wat de wetenschappers nog niet weten, is hoe de verschillen in genen resulteren in de verschillende geuren. Ook niet onbelangrijk maar nog onontgonnen terrein, is de mate waarin factoren zoals dieet, gezondheid en zelfs shampookeuze onze ‘natuurlijke’ geur kan veranderen. Honden en andere dieren zouden zich echter door hun gesofisticeerde reukorgaan niet laten afleiden door deze externe, veranderlijke factoren.

Dit militair onderzoeksprogramma kan zelfs nuttig zijn voor gewone burgers. Als ons immuunsysteem een uniek geurpatroon aanmaakt, kan dit proces ook omgedraaid worden: via geur kan dan een specifiek immuunsysteem opgespoord worden. Bij orgaantransplantatie moeten donor en ontvanger immers een vrij gelijkend immuunsysteem hebben. Bovendien, indien specifieke ziektes een persoonlijke geur kunnen veranderen, zou je geurdetectie kunnen inzetten om vroege diagnoses te stellen.

(via Seed Magazine)

"Weet Obama's hond dat hij speciaal is?"

Nu het kiezen van een hondenras in het gezin Obama van de baan is, zoeken de media naar nieuwe, iets diepere kwesties over de nieuwe presidentiële hond. Zo vraagt de New York Times zich in een filosofische bui af: “Beseft Bo de Portugese waterhond eigenlijk wel dat hij de beroemdste hond ter wereld is?”

Anders geformuleerd: hoe ver reikt het bewustzijn van een hond? Niet alleen van de First Dog in het Witte Huis en van mijn fiere setter die aan mijn voeten ligt te slapen terwijl ik dit schrijf, maar van alle honden ter wereld.

De grootste filosofen, neuro-wetenschappers, psychologen en biologen breken zich hier al eeuwen het hoofd over. Waar filosoof René Descartes in de zeventiende eeuw dacht dat dieren maar simpele mechaniekjes waren, zijn sommige dierenliefhebbers vandaag in de andere richting doorgeschoten, door de hond menselijke trekjes toe te kennen. Op de vraag of de hond van Obama enig idee heeft dat hij een internationale mediafiguur is, is het antwoord natuurlijk: nee.

De NY Times stak voor deze kwestie zijn licht op bij Stanley Coren, professor psychologie aan de universiteit van Brits Columbië en auteur van verschillende hondenboeken, waaronder ‘De intelligentie van honden’ en ‘Hoe slim is mijn hond’.

“Honden weten niet wat beroemd zijn is”, legt Coren uit. “Wat ze wel weten, is welke status ze hebben binnen hun roedel. Ze weten hoeveel ze van hun baas mogen, dus als het gezin Obama hem als een koning behandelt, zou dat wel eens het hondse equivalent voor ‘beroemd zijn’ kunnen betekenen. Los daarvan zullen de waarnemingen van deze hond niet veel verschillen van elke doorsnee hond die verwend wordt. Ik ben zeker dat er honderdduizenden, zo niet miljoenen honden in eenvoudige gezinnen rondlopen die denken dat ze heel erg speciaal zijn”, aldus Coren.

Stanley Coren schreef al in ‘The Pawprints of History’ (Dogs and the Course of Human Events) een zeer onderhoudend hoofdstuk over de honden van de Amerikaanse presidenten. Daarin lezen we geamuseerd hoe die meestal rotverwend waren, omdat niemand van het personeel ze ook maar een strobreed in de weg durfde leggen, zelfs al hadden ze zopas het presidentieel bloemenperk omgeploegd of een drol gedraaid op de koele tegels in een van de lange gangen in het Witte Huis.

Uit het gedrag van de voorgangers van Bo vallen voorlopig weinig conclusies te trekken. Barney, de Schotse terriër van Bush jr., had zijn eigen webpagina op www.whitehouse.org , maar toonde enkel zijn dankbaarheid door een reporter van het persagentschap Reuters te bijten. Socks en Buddy, de kat en hond van de Clintons, kregen zoveel fanmail dat Hillary er een boek mee samenstelde.

Of de lieve dieren dat beseften? Hondenbewustzijn is pas de laatste decennia een serieuze wetenschap geworden: een van de grondleggers was Marc Bekoff, in de jaren negentig prof ecologie en evolutionaire biologie aan de universiteit van Colorado. Hij deed met zijn eigen hond ‘Jethro’ een onderzoek dat later beroemd zou worden als het ‘Yellow Snow Project’ (voor wie aan Frank Zappa denkt, 'watch out where the husky’s go and don’t you eat that yellow snow’, dat is niet eens zo ver naast de essentie).

Gedurende vijf winters verzamelde Marc Bekoff tijdens de dagelijkse wandeling urinestalen van zijn hond in de sneeuw en legde ze verderop weer neer. De hond besteedde duidelijk minder aandacht aan zijn eigen geur. Stanley Coren die Bekoffs werk bestudeerde zegt dat het ‘gele sneeuw project’ bewijst dat honden zichzelf kunnen onderscheiden van andere honden: “Het is een begin van zelfbewustzijn, weten dat je bestaat en dat je verschilt van anderen”.

Coren zelf werd bekend voor zijn intelligentietesten voor honden. Aan de hand van het aantal geluiden, signalen en gebaren dat honden kunnen begrijpen, concludeerde hij dat de gemiddelde hond ongeveer dezelfde intelligentie bezit als een 2-jarig kind. Dit wordt nu ook vrij algemeen aanvaard bij hondentrainers. Maar los van deze vaststelling zijn Bekoff en Coren ervan overtuigd dat een hond zoals Bo niet beseft in welke uitzonderlijke situatie hij zich bevindt.
(via The New York Times)

‘Welcome to Pet Airways. Fasten seatbelts, please’

Een vliegtuigmaatschappij, enkel voor huisdieren? Only in America! Zelfs bij de o zo ernstige en degelijke BBC durven ze dan een nieuwsbericht openen met een grapje: “A new airline scheduled to take off in the US fully expects its passengers to behave like animals.”

Passagiers die zich als beesten gedragen... Moeten ze verwende popsterrren dan ook een eigen vliegtuigmaatschappij geven?
Anyway, in Florida heeft het koppel Dan Wiesel and Alysa Binder het idee opgevat om binnenlandse vluchten enkel voor huisdieren te organiseren. U leest het goed: pets only. De naam van de maatschappij: Pet Airways.

Het vliegtuig zal speciaal ingericht worden zodat de huisdieren veilig en comfortabel kunnen vervoerd worden. Alle zetels gaan eruit en worden vervangen door afsluitbare hokken.

Het koppel kreeg het idee toen ze zelf met hun hond op reis gingen. “De meeste huisdieren belanden in de bagageruimte en worden daar ook als louter bagage behandeld. Dit kan voor sommige dieren een zeer angstige ervaring zijn, waar ze emotionele of lichamelijke schade kunnen door oplopen, of zelfs sterven. Diereneigenaars willen dit uiteraard niet, maar ze hebben soms geen keus”, aldus Dan Wiesel.

De eerste vlucht is gepland op 14 juli en zal vijf Amerikaanse steden aandoen: New York, Washington DC, Chicago, Denver en Los Angeles. De eigenaars brengen hun dier naar de luchthaven en verzamelen in de Pet Lounge. Daar wordt nog een kleine plaspauze georganiseerd, vooraleer ze de lucht ingaan. Tijdens de vlucht is er een assistent aan boord.

Om de kotszakjes uit te delen?

(via BBC en dvorak.org)