maandag 28 september 2009

Honden beschermen Duitse schapen tegen wolven


De Saksische deelstaatregering heeft de hulp ingeroepen van twee Pyreneese berghonden, om schaapskuddes te beschermen tegen wolven.

Wolven zijn een beschermde diersoort in het Oost-Duitse Saksen en het gaat er goed met de wolvenstand. Inmiddels leven er 45 exemplaren, in vijf roedels - de grootste populatie in Duitsland.

Keerzijde van dat succes op het vlak van natuurbescherming is dat er de afgelopen jaren in Saksen zo'n tweehonderd schapen zijn gedood door wolven. Schaapherders maken zich dan ook zorgen.
De twee Pyreneese berghonden Ben en Carlos moeten de kuddes nu beschermen tegen wolven die zich niets aantrekken van bijvoorbeeld elektrische hekken om schapenweides. De Pyreenese berghond wordt al eeuwenlang ingezet ter bescherming tegen wolven.

(via Nieuws.nl)
(foto via doggy.net)

dinsdag 22 september 2009

Nieuw DNA-bewijs: hond is toch 15.000 jaar geleden ontstaan in China


Er is belangrijk bewijs gevonden voor de theorie dat de hond rond 15.000 jaar geleden een huisdier van de mens is geworden, in het zuiden van China. Uit genetisch onderzoek naar de afstamming van ruim 1500 honden uit Afrika, Azië en Europa blijkt dat de genetische diversiteit het grootst is in Zuid-China en dat verder weg van deze plek de diversiteit gestaag afneemt (Molecular Biology and Evolution ).

Dit is binnen de genetica het belangrijkste argument om de herkomst van een soort te bepalen. Hoe langer een soort op een bepaalde plaats heeft geleefd, hoe groter de onderlinge genetische variatie van de daar nog levende dieren is. Nakomelingen van dieren van de soort die naar elders migreerden kennen minder variatie, omdat altijd een selectie vertrekt en omdat ze minder tijd hebben gehad om – bij iedere nieuwe generatie – genetische variatie te laten ontstaan.

Uit nadere berekeningen aan het mitochondriaal honden-DNA blijkt dat de huidige hondenpopulatie waarschijnlijk afstamt van een paar honderd wolvinnen (minimaal 51) die in China leefden tussen 16.300 en 5.400 jaar geleden. Op grond van fossiele bewijzen is dan een oorsprong rond 15.000 jaar terug het meest waarschijnlijk.

Er is de laatste jaren wetenschappelijke onenigheid over het moment en plaats van de domesticatie van de hond – onmiskenbaar het oudste huisdier van de mens. Uit eerdere beperkte genanalyses rolden domesticatietijden van 15.000 tot 100.000 jaar geleden. In de prehistorische grot Chauvet zijn hondenpootafdrukken gevonden, samen met kindervoetsporen – waarschijnlijk 30.000 jaar oud. En vorig jaar bleek uit analyse van prehistorische honden- en wolvenschedels dat een schedel uit België van 31.000 jaar oud onmiskenbare kenmerken heeft van een ‘huishond’: een relatief korte en brede bek.

Maar de auteurs van het nieuwe onderzoek schrijven dat het heel moeilijk is om fossiele honden van fossiele wolven te onderscheiden. De kracht van het huidige onderzoek is dan ook dat mitochondriaal DNA van een zeer groot aantal honden is onderzocht waardoor een betrouwbaar beeld ontstaat van de ‘interne’ afstamming van de honden.

De onderzoekers vermoeden dat de honden gedomesticeerd werden in een tijd dat jagers/verzamelaars al langere tijd op één plek bleven wonen, voorafgaand aan het begin van de landbouw in China. ca 12.000 jaar geleden. Het oudste algemeen erkende hondenskelet is 11.000 jaar oud (een hondengraf uit Israël). Ook de genetische analyse wijst uit dat honden zich vrij snel na de domesticatie verspreid hebben over Eurazië.
(via nrc handelsblad)

dinsdag 15 september 2009

Geniaal of knettergek: de blafvertaler


Oproep aan alle Japanologen! Willen jullie alstublieft het filmpje bekijken en laten weten of het gadget waarvan sprake geniaal of knettergek is. Of beide tegelijk, zoals de meeste gadgets.

Hondentaal is lichaamstaal, schreef Martin Gauss terecht. Maar in crazy Japan bedenken ze graag eenvoudige oplossingen. In het filmpje zien we hondengeblaf onmiddellijk vertaald worden door een apparaatje uit de familie van de fisher prize-achtigen. Meteen wordt er ook een professor achteraan gegooid om het geheel nog enige serieux te geven.

Ik zal me niet als een zuurpruim opstellen door een exposé te schrijven waarom dit apparaatje je reinste bollocks is. Neen, ik vind dit sterke cinema, maar het roept de frustratie van destijds op, toen ik met mijn vader naar Louis de Funès films zonder ondertitels zat te kijken. Het was duidelijk om te lachen, maar waarom?

(via BookofJoe)

maandag 14 september 2009

"Wat honden zien, ruiken en weten"


Een fout die we soms maken is dat wij mensen de hond te veel zien als een bijna-mens, dat we de wereld van de hond – die grotendeels onze wereld is – te veel met mensenogen en –hersenen bekijken. Daarom ben ik altijd blij, wanneer ik nog eens een boek kan lezen, waarin dat niet gebeurt.

Het boek van Alexandra Horowitz “Inside of a Dog: What Dogs See, Smell, and Know” is er zo een. Ze kruipt in het wezen en onder de huid van een hond, “om te zien wat zij zien, hoe de wereld is vanuit hondenperspectief". Je kan het ook kort samenvatten met de visionaire boektitel van John Fisher: think dog.

Hoe hard we ook proberen, onze omgeving bekijken vanuit een honds standpunt is niet altijd even makkelijk. We zijn immers gewend om die omgeving vanuit onze eigen ervaringen te interpreteren. Neem nu een roos. Wij zien een mooi gevormde, lekker ruikende bloem die we met goede intenties aan iemand kunnen geven… En voor een hond? De schoonheid laat hem koud, de kleur is irrelevant want moeilijk te zien en de geur zegt hem ook al niks.

Alleen wanneer de bloem écht interessant zou ruiken, bijvoorbeeld naar urine van een andere hond, komt deze roos tot leven. Een hamer? Bestaat niet voor een hond. Hij kan het voor niks gebruiken en dus is een hamer niet interessant. Tenzij er geur op zit van een andere hond of mens. Of om op de houten steel te kauwen.

Honden willen en zoeken naar totaal iets anders dan mensen. Om te begrijpen waar ze mee bezig zijn, moeten we intellectueel op vier poten gaan staan en met onze neus denken, schrijft Horowitz. Ok, dat wisten we al: voor honden is de neus zeer belangrijk. Ze gebruiken hem ook veel beter dan wij. Alleen al de fysische vergelijking doet duizelen: een beagleneus bevat 300 miljoen geurreceptoren, een mensenneus maar 6 miljoen. Mensen moeten eerst uitademen, vooraleer ze opnieuw kunnen inademen. Honden niet. Die ademen in, trekken de geur dieper in de neus en laten tegelijk lucht ontsnappen. Ze houden niet alleen veel meer geur vast dan wij, ze zijn in staat om die geurinformatie voortdurend te verversen met bijkomende geur.

Hoe bepaalt die sterke neus nu hun eigen hondse perspectief op de omgeving? Een van Horowitz’ interessante opmerkingen is hoe zelfs het begrip ‘tijd’ voor honden geur-gerelateerd is: “Geur is tijd”. Geuren worden minder sterk na een tijd, dus betekenen sterke geuren nieuwe dingen. Zwakke geuren wijzen op verleden tijd. Maar honden ruiken ook wat de toekomst brengt, via de geur die wordt meegevoerd door de wind die uit de richting komt waar je net naar toe gaat.
Terwijl wij rondkijken in het heden, kijkt de hond verder dan zijn neus lang is. Hij ruikt en registreert wat er nu gaande is, wat er even voordien nog gebeurde en wat er nog staat te gebeuren. Da’s pas een omgevings-ervaring!

(via NYTIMES)
Lees een fragment: Excerpt: ‘Inside of a Dog: What Dogs See, Smell, and Know’
INSIDE OF A DOG, What Dogs See, Smell, and Know
By Alexandra Horowitz, 353 p. Scribner.

zaterdag 5 september 2009

The quick brown fox jumps over the lazy dog!


Blind typen, het is me nooit gelukt. Snel typen wel, recht door zee, met twee vingers. Helaas niet foutlous. Eén van de standaardzinnetjes in de dactyloles uit vervlogen tijden was: the quick brown fox jumps over the lazy dog. Alle letters van het alfabet in één zin. Misschien is het daar wel fout gelopen: waarom blind onzin typen?

En kijk, het is geen onzin. Het bestaat echt. Brave hond.