maandag 29 juni 2009

Stelende vos verzamelt 120 schoenen


Een wijfjesvos roofde het voorbije jaar meer dan 120 schoenen uit het Duitse stadje Föhren in het Eifelgebergte. Een collectie die zelfs Imelda Marcos jaloers zou maken. Kleine bijtafdrukken in de veters wijzen er wellicht op dat de schoenen als speelgoed voor de pups werden gebruikt.

De inwoners van het dorpje vroegen zich al af wie toch die snoodaard was die ’s nachts schoenen, in alle maten en gewichten, kwam stelen. Het mysterie werd onlangs opgelost toen een woudwerker een impressionante collectie schoenen vond in een vossenhol.

De vermoedelijke schuldige loopt nog vrij rond en de dorpsgemeenschap is niet van plan om de vos te vangen,vermits ze waarschijnlijk jongen heeft. De schoenen zullen worden getoond in het huis van de woudeigenaar, graaf von Kesselstatt. De bewoners kunnen er hun verdwenen schoenen komen uitkiezen.

Er bevinden zich waarschijnlijk nog schoenen, dieper in het vossenhol, maar de bewoners willen de vos voorlopig gerust laten. Wel wordt de mensen in de omgeving aangeraden om hun schoenen niet meer buiten aan de voordeur te zetten…

Geen overbodig advies, want zelfs na het ontdekken van de uitgebreide schoenencollectie in het vossenhol, zijn er opnieuw schoenen gestolen in het Duitse bergstadje. De vos verliest misschien wel zijn schoenen, maar niet zijn streken…

zondag 21 juni 2009

Heldhaftige reddingshond gekloond


Vergeleken met de meeste Duitse herders heeft Trakr een behoorlijk buitengewoon leven gehad. Als een getrainde speurhond bij de Canadese politie, leidde hij reddingswerkers naar de laatste overlevende die uit het puin van Ground Zero werd gehaald, na de aanslagen van 11 september in New York.

Trakr, de held van 11 september, zal nu van een even buitengewoon tweede leven genieten. Alhoewel hij overleed in april, 16 jaar oud, zal zijn herinnering voortleven in vijf puppies die merkwaardig goed op hem lijken. Kan ook niet anders: het zijn klonen van Trakr met zoveel gelijkend DNA-materiaal als de wetenschap vandaag toelaat.

Trakr’s baas en voormalig politieman James Symington won vorig jaar een wedstrijd van het bedrijf BioArts International uit Californië, een van de grootste biotechnologische bedrijven waar je je huisdier kan laten klonen, door hen te overtuigen dat Trakr de beste papieren had om gekloond te worden.

Symington versloeg 200 andere gegadigden en won het gratis klonen van zijn hond, terwijl BioArts er nog eens 4 gekloonde puppies bijdeed. In zijn aanbevelingsbrief schreef Symington dat er ‘één keer in je leven een hond passeert die niet alleen het hart van iedereen beroert, maar ook een eigen rol speelt in de geschiedenis’.

Op 11 september 2001 reageerde Symington onmiddellijk toen hij het nieuws van de terroristische aanslagen vernam. Hij sprong in zijn auto met zijn hond en reed 14 uur van Halifax, Nova Scotia naar Manhattan.

Hij kwam aan bij Ground Zero en begon samen met de andere reddingswerkers verbeten naar overlevenden tussen het puin te zoeken. James en Trakr werkten dagen aan een stuk in het stof en het puin.

Trakr was eigenlijk een op rust gestelde politiehond, maar had nog niets aan reukzin ingeboet. Ze werkten dag en nacht en concentreerden zich uiteindelijk op een berg puin van de noordelijke toren, de toren die eerst was geraakt.

Volgens Rick Cushman, een politieman uit Massachusetts die samen met Symington en zijn hond aan de slag ging, was het rond 6 of 7 uur ‘s morgens dat Trakr plotseling bevroor en zijn staart stijf hield: het teken dat de hond een nog levende mens onder het puin traceerde.

Gealarmeerd door de hond, gingen de reddingswerkers aan de slag en een van hen zag een stuk reflecterend materiaal op een jas die helemaal begraven was. De jas was van Genelle Guzman, toen een kantoorklerk van 31 jaar. Ze bevond zich op de 64e verdieping van de noordelijke toren toen het drama gebeurde. Ze geraakte nog tot op de 13e verdieping, maar toen zakte het gebouw in.

Ze landde op een dode brandweerman, raakte met haar hoofd geklemd door een betonnen pilaar, maar zat in een luchtbel en kon blijven ademen. Ze zat 26 uren vast vooraleer ze ontdekt en gered werd, als laatste van twintig overlevenden. Net daarvoor waren nog twee politieagenten vanonder het puin gehaald. Hun verhaal wordt verteld in de film van Oliver Stone ‘World Trade Center’.

Cushman twijfelt er niet aan dat Trakr en Symington Guzmans leven gered hebben. ‘Die hond is een held, zoveel is zeker’. Het klonen van Trakr verzacht de bittere pil voor Symington, want het verhaal bleek niet een en al glorie... Toen hij met zijn hond naar Halifax terugkeerde na hun missie op Ground Zero, moest hij voor zijn oversten verschijnen en werd hij gestraft.

Ten tijde van de aanslagen zat Symington namelijk drie maanden thuis op ziekteverlof wegens stress. Het eerste wat zijn bazen over zijn reddingswerk vernamen, was toen ze hem op tv zagen graven. Daar waren ze niet van onder de indruk. Symington werd geschorst, later ontslagen.

Symington wil daar niet te veel meer over vertellen, liever heeft hij het over de gekloonde hondjes. Een van de pups heet – toepasselijk – Deja Vu, de anderen heten Trustt, Valour, Prodigy en Solace. Hij wil ze opleiden tot reddingshonden. ‘Als ze dezelfde intelligentie, moed en vasthoudendheid tonen als Trakr, dan zullen ook zij nog levens redden’.

Omdat klonen nog altijd een business is, is er ook een commerciële kant van de zaak. Alhoewel Trakr gratis werd gekloond, moesten vier andere hondenbazen elk gemiddeld ongeveer 100.000 euro betalen om hun beste vriend te klonen.

Het klonen werd uitgevoerd door een team geleid door Zuidkoreaanse wetenschapper Hwang Woo-Suk. Die bleek in 2006 nog valselijk te claimen het eerste menselijke embryo gekloond te hebben.

Ondanks die controverse zegt een woordvoerder van BioArts dat Hwang toch de eerste was om een hond te klonen: “Als kloonbedrijf geloven we in tweede kansen”.
(via The Guardian)

maandag 15 juni 2009

Hond adopteert baby-uil


Je moet het zien om het te geloven: een jachthond die beste maatjes is met een vogel. In een opvangcentrum voor roofvogels in het Engelse Cornwall bloeit er namelijk iets moois tussen Bramble, een baby-uil die verlaten werd door haar moeder, en Sophie, de hond van de directrice.

De weesuil en de spaniël zijn intussen onafscheidelijk geworden. Sophie geeft Bramble zelfs dagelijks een douche, door haar proper te likken. "Toen Bramble hier aankwam, had ze geen veren en moesten we ze dus binnen houden. De eerste dag al kwam Sophie haar gezelschap houden, en sindsdien staat Bramble er elke dag op om naar Sophie te vliegen en door haar gewassen te worden. Ze moet zowat de properste veren en bek van het land hebben", aldus de directrice van het centrum.
(via De Morgen; foto via DailyMail)

zondag 14 juni 2009

Welkom stripliefhebbers,


u bevindt zich op een blog voor hondenliefhebbers, waar we aandacht hebben voor all things dog, ook als ze (mooi) getekend zijn.

Welkom hondenliefhebbers, bij het eerste bericht op hondsdol waarbij we in de wondere wereld van het stripverhaal duiken.

Spacedog is het verhaal van een kleine boerderijhond die op een dag met de trein naar de grote stad reist. Hij vindt er onderdak bij een zwarte bluesmuzikant, wordt er verliefd op een teefje. Tijdens een nachtelijke wandeling plukken mannen hem van de straat en brengen hem naar een dierenasiel. Wat later bezoekt de NASA het asiel en selecteert hem voor de eerste ruimtevlucht. En zo wordt hij Spacedog: wereldberoemd, rijk en machtig.

Spacedog leest door de felle kleuren, de neo-expressionistische tekenstijl, het slimme gebruik van pictogrammen, de thematiek en het sociaal-cultureel referentiekader als een hedendaagse Masereel", aldus uitgever-verdeler http://www.bries.be/.

Auteur Hendrik Dorgathen is illustrator, striptekenaar, animatietekenaar en grafisch vormgever. Hij studeerde communicatie-design in Essen. Zijn illustraties verschenen o.a. in Die Zeit, Frankfurter Allgemeiner Zeitung-magazine en The New York Times. Met het album Spacedog brak Dorgathen in 1993 internationaal door als striptekenaar. In 1994 ontving hij op het internationale stripfestival van Erlangen dan ook terecht de Max und Moritz-prijs voor beste Duitstalige striptekenaar. Sinds 2003 doceert hij kunst en design aan de Kunsthochschule Kassel.

Het verhaal vertoont gelijkenissen met het echte verhaal van de ruimtehonden in de Soviet Unie (zie een vorig bericht op hondsdol). Dat waren ook zwerfhonden of honden uit het asiel die voor de goede zaak werden meegenomen en opgeleid tot astronauten, tot consternatie van de Amerikanen, die zich plots langs alle kanten bespied waanden door Russische satelieten.

Een bespreking van Spacedog kan je lezen op Cutting Edge.

donderdag 11 juni 2009

Schuldige hondenblik is een mythe


Hondenbazen die denken dat je aan de hond zijn ‘schuldige blik’ kan zien dat ‘hij iets fouts heeft gedaan’, zitten er compleet naast. Je ziet misschien wel ‘schuld’, maar de hond voelt zich niet zo.

Onderzoeker Alexandra Horowitz van het Barnard College in New York toonde in een test dat als wij denken die typische schuldige blik van een hond te zien, dat enkel een interpretatie van ons mensen is, terwijl de hond best onschuldig kan zijn.
De test bestond erin dat mensen werden gevraagd een ruimte te verlaten en hun hond de opdracht te geven niet aan de koekjes te zitten. Wanneer ze opnieuw binnenkwamen, werd hen verteld dat de hond braaf was geweest, of niet. Er werd echter niet steeds de waarheid verteld. Dan kon je duidelijk zien dat de hond zijn schuldige blik niets te maken had met het feit of hij het koekje had gepakt of niet.

Honden keken het meest schuldbewust wanneer ze onder hun voeten kregen van hun baas, of ze het nu hadden gedaan of niet… De honden die braaf waren en toch werden berispt door hun (slecht geïnformeerde) eigenaars, keken nog het meest schuldig van allemaal. Daaruit besluiten de onderzoekers dat de schuldige blik afhangt van het gedrag van de eigenaar en niet van de daden van de hond.
Mijn opmerking: honden die, nog voor dat de baas begint te schelden, een onderdanige (schuldige) lichaamshouding aannemen, hebben hun ‘overtredingen’ in het verleden telkens gestraft geweten en dus met elkaar verbonden (klassieke conditionering; het gedrag wordt automatisch geassocieerd met straf)

maandag 8 juni 2009

Het loopt op wieltjes voor Bazooka de bulldog


Het is 'maar' een bulldog met korte beentjes, maar dat houdt Bazooka de bulldog niet tegen om de beste, zo niet de enige, skateboardende hond in Japan te zijn.

Bazooka is 2 jaar oud en een raszuivere Engelse Bulldog. Het was liefde op het eerste gezicht, vertelt baasje Yoshio Ishikawa.
"Toen hij vijf maanden was, zag hij iemand skateboarden op straat en hij was onmiddellijk verkocht. Sinds dan telt er maar een ding voor hem: op die plank staan.

De echte truken zoals de 180 gradenbocht en de kickflips komen er nog niet echt uit, maar de hond staat zeer relaxt op zijn board en stuurt door zijn gewicht op zijn vier poten te laten balanceren, net zoals echte skaters quoi.

Ishikawa koopt nu speciale boards die de juiste lengte hebben en geen giftige vernissen bevatten. Want Bazooka behandelt zijn speelgoed zoals de meeste honden: hij bijt het ding aan flarden, zodat hij ondertussen al aan zijn 15e exemplaar toe is.

Even doorzoeken op youtube leert dat ofwel bulldogs een specifieke aanleg voor skateboards hebben, of dat de bulldogbaasjes er een sport van maken, want naast Bazooka zien we ook nog knotsgekke filmpjes van Tillman, Tyson en Vegas, ook Engelse bulldogs. En de eigenaars van Amerikaanse bulldogs willen niet achterblijven, want daar hebben we zowaar Popeye!
(via Reuters)

donderdag 4 juni 2009

Hond ontsnapt aan coyotes door op de lijnbus te springen


In Canada redde een alerte buschauffeur het leven van de hond Duke door de deuren van haar lijnbus te openen, zodat de bebloede hond nog net kon onsnappen uit een gevecht met een bende coyotes.

Buschauffeur Hagel, op haar dagelijkse ronde met de lijnbus, zag plots op een parking een hond schuilen onder een truck, belaagd door een bende coyotes. In een reflex opende ze haar deuren, net zoals ze voor een doordeweekse pendelaar aan een bushalte zou doen, en Duke aarzelde geen seconde en stormde meteen de bus op, waar hij gekalmeerd werd door attente reizigers.

De hond was bebloed en gewond aan de voorpoot, waar hij ogenschijnlijk twee keer was gebeten. Hij was gemerkt en kon dus makkelijk teruggebracht worden naar baasje Hugh Magill.
Die vertelde dat hij met Duke ging wandelen, maar dat die op de vlucht sloeg toen hij belaagd werd door een coyote. “Ik was bang dat ik enkel nog een karkas zou terugvinden”, vertelt Hugh opgelucht.

Later bleek dat Duke, een 16 maanden oude Australian cattle dog, was teruggekeerd naar de plaats waar Hugh z’n auto had geparkeerd. Hugh is busschauffeur Hagel zeer dankbaar: “Ze had ook gewoon kunnen doorrijden, maar ze was alert en deed meer dan ze moest doen”.
(via The Brockville Recorder & Times)
(foto via Pawnation)

dinsdag 2 juni 2009

Dog-O-Matic: car-wash voor honden


Het lijkt uit het brein van Roald Dahl te komen, maar ze bestaat echt: de Verschrikkelijke Hondenwasmachine. Je stopt je hond een halfuurtje in dit geval en ze komen er proper, droog en lekker geurend weer uit. En met een trauma voor de rest van hun leven?

De machine heet de Dog-O-Matic (die naamkeuze toch, leve de fifties!) en werd ontworpen door Fransman Romain Jarry. Naar verluidt kosten wasbeurten 20 euro voor kleine honden, 35 euro voor iets grotere honden en 48 euro voor honden die je liever niet naar binnen wil duwen…

En toch, honden schijnen het leuk te vinden (geen idee of ze ook droog gezwierd worden). Het wassen duurt zelf maar enkele minuten en de honden zitten de rit gewoon uit. De honden daarna drogen duurt eigenlijk nog het langst.

Als iemand zo’n Dog-O-Matic heeft staan, ik ben bereid om hem te komen proberen, met mijn hond bedoel ik. Eens kijken of ze het leuk vindt. Ik heb ook twee katten…
(via wired)

maandag 1 juni 2009

Oudste hond ter wereld leert nieuwe trucs


Wie zei daar ook alweer dat je een oude hond geen trucs meer kunt leren? Leuk ideetje bij The Sun (altijd in voor een leuk idee, vooral op pagina 3): ze zochten de oudste hond ter wereld op en leerden hem 3 kunstjes in 1 uur. Mission Impossible voor Sammy (23)?

Yorkshire terrier Sammy is 23 jaar, heeft nog maar de helft van zijn tanden en kan amper nog zien of horen. Baasje Doug Percival, 73, vertelt dat Sammy in zijn ganse leven nog maar 1 keer naar de dierenarts moest. Doug en Sammy houden mekaar gezelschap en trakteren mekaar twee keer per week op fish en chips (!).
Over het voorstel van de krant om een hondentrainer te sturen en de oude knar nog wat trucs te leren, zei Doug dat Sammy nooit veel zin in kunstjes had en dat we maar niet te veel hoop moesten hebben. Om maar te zeggen: geen enkele.
The Sun riep de hulp in van ervaren hondentrainer Jill Hopkins om de kleine terrier wat bij te brengen. Jill begon met de hond wat te leren kennen en slaagde er vrij snel in om hem te doen luisteren, ondanks zijn verslechterde zintuigen.
Omdat baas Doug niet veel meer buiten komt, blijft Sammy vooral in de tuin en is hij geen leiband gewoon, maar met Jill liep hij vrij snel vrolijk rond aan een leibandje. Met vriendelijke bevelen en beloning met stukjes kip slaagde trainer Jill erin de oude knar te doen zitten en blijven terwijl ze rond hem liep.
Als kers op de taart leerde Sammy hoe hij zijn poot moest uitsteken. De meegereisde reporter van The Sun kon daarna Sammy zijn nieuwe kunstjes laten opvoeren. Missie geslaagd.
Trainer Jill kan tevreden zijn: “Ondanks zijn slechte gehoor en zicht deed Sammy een beroep op zijn neus en op het contrast tussen licht en schaduw”. Baas Doug was trots, maar ook ‘zeer verrast’.
(via The Sun: foto en filmpje!)