Wetenschappers klonen fluoriserende hond

Na de muis met een oor op zijn rug, nu: de fluoriserende hond. Zuid-Koreaanse wetenschappers wisten als eersten ter wereld vier van zulke puppies te klonen. Onder een ultraviolette lamp lichten ze rood op.

De rood oplichtende honden zijn op zich nutteloos, geeft professor Lee Byeong-chun, die het onderzoeksteam leidt, toe aan persagentschap AP. De fluorisering toont alleen aan dat de wetenschappers succesvol gemodificeerde genen wisten over te brengen.

Professor Lee is van plan om menselijke genen te implanteren tijdens het klonen. Daarmee hoopt hij een nieuwe behandeling te vinden voor genetische ziektes zoals Parkinson.

Het is niet de eerste keer dat dieren oplichten. Wetenschappers in de Verenigde Staten, Japan en Europa kloonden al fluoriserende muizen en varkens.

(via: Elsevier)

(bekijk de video via: Yahoo)

Op zoek naar de unieke geur (van terroristen)

Wie een idee heeft dat kàn werken, zit goed bij DARPA, de onderzoekscel voor militaire technologie van de Amerikaanse regering. Je krijgt er de kans om de gekste dingen te proberen, met de luxe om te mogen mislukken. En als het gaat om vernieuwende, militaire technologie, zijn honden blijkbaar een goede inspiratiebron voor het Amerikaans leger: momenteel wordt de ‘Big Dog Robot’ getest, een vierpotige computer die zelfstandig 150 kilo aan wapens kan vervoeren op oneffen terrein. De hond als lastdier in de 21e eeuw.

DARPA (Defence Advanced Research Projects Agency) werd in 1958 in allerijl opgericht, als reactie op de Spoetnikcrisis (de onverwachte lancering van een Russische satelliet) en startte in 1968 met de ontwikkeling van het ARPANET, de voorloper van het latere internet. Na de Koude Oorlog ging het zich meer richten op de ontwikkeling van kunstmatige intelligentie.

Het Amerikaans leger laat nu door DARPA onderzoeken of terroristen te identificeren zijn aan de hand van hun geur. De menselijke geur is namelijk zo uniek, dat dit middel wel eens beter zou kunnen zijn dan retina-scans en vingerafdrukken. En als het gaat om geur herkennen, kom je uiteraard bij honden uit.

Het project, Unique Signature Detection genaamd, zou zelfs meer voordelen kunnen bieden dan een retina-scan. In tegenstelling tot onze oogleden, hebben we onze geur niet onder controle. Zelfs nadat hij de plaats van een misdrijf heeft verlaten, kan de geur van een terrorist over grote afstand verspreid raken en nog een tijd blijven hangen.

De wetenschap op dit terrein is nog groeiende, maar het is uiteraard al afdoende bewezen dat geurdetectie werkt. Ontelbare dieren gebruiken geur om voedsel te zoeken, territorium af te bakenen en iemand te herkennen. Daar worden niet alleen honden op getraind: ook wespen zoeken naar drugs, bommen en lijken.

Hoe we ruiken wordt bepaald door genen die we vinden in cellen die belangrijk zijn voor ons immuunsysteem. Die genen bepalen onze persoonlijke code en de mate waarin we verschillen van geur met anderen. Wat de wetenschappers nog niet weten, is hoe de verschillen in genen resulteren in de verschillende geuren. Ook niet onbelangrijk maar nog onontgonnen terrein, is de mate waarin factoren zoals dieet, gezondheid en zelfs shampookeuze onze ‘natuurlijke’ geur kan veranderen. Honden en andere dieren zouden zich echter door hun gesofisticeerde reukorgaan niet laten afleiden door deze externe, veranderlijke factoren.

Dit militair onderzoeksprogramma kan zelfs nuttig zijn voor gewone burgers. Als ons immuunsysteem een uniek geurpatroon aanmaakt, kan dit proces ook omgedraaid worden: via geur kan dan een specifiek immuunsysteem opgespoord worden. Bij orgaantransplantatie moeten donor en ontvanger immers een vrij gelijkend immuunsysteem hebben. Bovendien, indien specifieke ziektes een persoonlijke geur kunnen veranderen, zou je geurdetectie kunnen inzetten om vroege diagnoses te stellen.

(via Seed Magazine)

"Weet Obama's hond dat hij speciaal is?"

Nu het kiezen van een hondenras in het gezin Obama van de baan is, zoeken de media naar nieuwe, iets diepere kwesties over de nieuwe presidentiële hond. Zo vraagt de New York Times zich in een filosofische bui af: “Beseft Bo de Portugese waterhond eigenlijk wel dat hij de beroemdste hond ter wereld is?”

Anders geformuleerd: hoe ver reikt het bewustzijn van een hond? Niet alleen van de First Dog in het Witte Huis en van mijn fiere setter die aan mijn voeten ligt te slapen terwijl ik dit schrijf, maar van alle honden ter wereld.

De grootste filosofen, neuro-wetenschappers, psychologen en biologen breken zich hier al eeuwen het hoofd over. Waar filosoof René Descartes in de zeventiende eeuw dacht dat dieren maar simpele mechaniekjes waren, zijn sommige dierenliefhebbers vandaag in de andere richting doorgeschoten, door de hond menselijke trekjes toe te kennen. Op de vraag of de hond van Obama enig idee heeft dat hij een internationale mediafiguur is, is het antwoord natuurlijk: nee.

De NY Times stak voor deze kwestie zijn licht op bij Stanley Coren, professor psychologie aan de universiteit van Brits Columbië en auteur van verschillende hondenboeken, waaronder ‘De intelligentie van honden’ en ‘Hoe slim is mijn hond’.

“Honden weten niet wat beroemd zijn is”, legt Coren uit. “Wat ze wel weten, is welke status ze hebben binnen hun roedel. Ze weten hoeveel ze van hun baas mogen, dus als het gezin Obama hem als een koning behandelt, zou dat wel eens het hondse equivalent voor ‘beroemd zijn’ kunnen betekenen. Los daarvan zullen de waarnemingen van deze hond niet veel verschillen van elke doorsnee hond die verwend wordt. Ik ben zeker dat er honderdduizenden, zo niet miljoenen honden in eenvoudige gezinnen rondlopen die denken dat ze heel erg speciaal zijn”, aldus Coren.

Stanley Coren schreef al in ‘The Pawprints of History’ (Dogs and the Course of Human Events) een zeer onderhoudend hoofdstuk over de honden van de Amerikaanse presidenten. Daarin lezen we geamuseerd hoe die meestal rotverwend waren, omdat niemand van het personeel ze ook maar een strobreed in de weg durfde leggen, zelfs al hadden ze zopas het presidentieel bloemenperk omgeploegd of een drol gedraaid op de koele tegels in een van de lange gangen in het Witte Huis.

Uit het gedrag van de voorgangers van Bo vallen voorlopig weinig conclusies te trekken. Barney, de Schotse terriër van Bush jr., had zijn eigen webpagina op www.whitehouse.org , maar toonde enkel zijn dankbaarheid door een reporter van het persagentschap Reuters te bijten. Socks en Buddy, de kat en hond van de Clintons, kregen zoveel fanmail dat Hillary er een boek mee samenstelde.

Of de lieve dieren dat beseften? Hondenbewustzijn is pas de laatste decennia een serieuze wetenschap geworden: een van de grondleggers was Marc Bekoff, in de jaren negentig prof ecologie en evolutionaire biologie aan de universiteit van Colorado. Hij deed met zijn eigen hond ‘Jethro’ een onderzoek dat later beroemd zou worden als het ‘Yellow Snow Project’ (voor wie aan Frank Zappa denkt, 'watch out where the husky’s go and don’t you eat that yellow snow’, dat is niet eens zo ver naast de essentie).

Gedurende vijf winters verzamelde Marc Bekoff tijdens de dagelijkse wandeling urinestalen van zijn hond in de sneeuw en legde ze verderop weer neer. De hond besteedde duidelijk minder aandacht aan zijn eigen geur. Stanley Coren die Bekoffs werk bestudeerde zegt dat het ‘gele sneeuw project’ bewijst dat honden zichzelf kunnen onderscheiden van andere honden: “Het is een begin van zelfbewustzijn, weten dat je bestaat en dat je verschilt van anderen”.

Coren zelf werd bekend voor zijn intelligentietesten voor honden. Aan de hand van het aantal geluiden, signalen en gebaren dat honden kunnen begrijpen, concludeerde hij dat de gemiddelde hond ongeveer dezelfde intelligentie bezit als een 2-jarig kind. Dit wordt nu ook vrij algemeen aanvaard bij hondentrainers. Maar los van deze vaststelling zijn Bekoff en Coren ervan overtuigd dat een hond zoals Bo niet beseft in welke uitzonderlijke situatie hij zich bevindt.
(via The New York Times)

‘Welcome to Pet Airways. Fasten seatbelts, please’

Een vliegtuigmaatschappij, enkel voor huisdieren? Only in America! Zelfs bij de o zo ernstige en degelijke BBC durven ze dan een nieuwsbericht openen met een grapje: “A new airline scheduled to take off in the US fully expects its passengers to behave like animals.”

Passagiers die zich als beesten gedragen... Moeten ze verwende popsterrren dan ook een eigen vliegtuigmaatschappij geven?
Anyway, in Florida heeft het koppel Dan Wiesel and Alysa Binder het idee opgevat om binnenlandse vluchten enkel voor huisdieren te organiseren. U leest het goed: pets only. De naam van de maatschappij: Pet Airways.

Het vliegtuig zal speciaal ingericht worden zodat de huisdieren veilig en comfortabel kunnen vervoerd worden. Alle zetels gaan eruit en worden vervangen door afsluitbare hokken.

Het koppel kreeg het idee toen ze zelf met hun hond op reis gingen. “De meeste huisdieren belanden in de bagageruimte en worden daar ook als louter bagage behandeld. Dit kan voor sommige dieren een zeer angstige ervaring zijn, waar ze emotionele of lichamelijke schade kunnen door oplopen, of zelfs sterven. Diereneigenaars willen dit uiteraard niet, maar ze hebben soms geen keus”, aldus Dan Wiesel.

De eerste vlucht is gepland op 14 juli en zal vijf Amerikaanse steden aandoen: New York, Washington DC, Chicago, Denver en Los Angeles. De eigenaars brengen hun dier naar de luchthaven en verzamelen in de Pet Lounge. Daar wordt nog een kleine plaspauze georganiseerd, vooraleer ze de lucht ingaan. Tijdens de vlucht is er een assistent aan boord.

Om de kotszakjes uit te delen?

(via BBC en dvorak.org)

Dierenbeul (12) betrapt op video

We zouden een aparte blog kunnen bijhouden met alleen maar berichten, van over de hele wereld, over bijtincidenten met kinderen. Helaas zijn het niet altijd de kinderen die het kansloze slachtoffer zijn...

In Engeland is grote opschudding ontstaan over een video waarop een 12-jarig meisje een kwartier lang een hond mishandelt tijdens het uitlaten. Op de beelden is te zien hoe de scholiere de spaniel Jasper lange tijd slaat en schokt. Ze gaat ook nog met een voet op zijn staart staan terwijl ze met haar andere voet blijft schoppen.

Het 60-jarige baasje van Jasper kreeg tranen in zijn ogen toen hij het gruwelijke filmpje zag. Ray Green is slecht ter been en had zijn trouwe viervoeter meergegeven aan de dochter van een vriend om uit te laten.

Ook de familie van het meisje is in shock. Haar ouders dachten dat ze een dierenliefhebster was. "We wilden zelfs een puppy voor haar kopen. Maar dat gaat uiteraard niet door", aldus haar vader. "We zullen haar hard straffen".

De beelden werden gemaakt door een buurman. Hij woont naast het uitlaatveldje en had al vaker gezien dat de Britse scholiere niet al te vriendelijk voor dieren was. "Als bewijs heb ik daarom alles gefilmd. Ze zou eigenlijk tien jaar achter de tralies moeten. Je moet er niet aan denken dat ze over een paar jaar op een baby gaat passen", aldus de man.

Klik hier voor de beelden.
(via: De Telegraaf)

Expo: 'Blaffend erfgoed. De hond als archiefbeest'

In het provinciehuis Tolhuis in Brugge loopt vanaf 26 april 'Blaffend erfgoed'. Schrijver Jan Desmet ('Van de liefde, van de hond') dook in zijn rijke archieven en toont een schat aan oude foto’s, documenten en voorwerpen over mens en hond in de tijd van toen.

De hond als familiebeest, kameraad, werkdier, speelvogel, gevaar, waker, held, soldaat, modieus statussymbool of zorgenkind van de eerste dierenbeschermers. Maar ook en vooral de mens als hondenvriend en hondengebruiker in al zijn oude glorie.

De tentoonstelling laat zien dat het de moeite loont om getuigenissen over het verbond tussen mens en hond als cultureel erfgoed te bewaren. Oude foto’s, affiches, prenten, catalogi of boeken omtrent de hond vertellen immers vaak meer over de mens dan over het dier in kwestie.

Deze tentoonstelling (gratis toegang) opent nu zondag 26 april 2009 – tijdens Erfgoeddag – en loopt tot en met zondag 31 mei 2009. Het is een samenwerking tussen de Provinciale Bibliotheek & Documentatiecentrum West-Vlaanderen en Mendop vzw (Mens & Dier op papier), het archief en documentatiecentrum over mensen en hun relaties met dieren.

Hachiko wachtte 11 jaar lang op baasje

Hachiko, een Japanse Akita, wachtte 11 jaar lang tot zijn baas zou terugkeren van zijn werk. De hond kreeg er een standbeeld voor en wordt in Japan tot vandaag geëerd als hét symbool van de trouwe hond.

Hachiko leefde van 1923 tot 1935 en is in Japan gekend als 忠犬 ハチ公 (chūken hachikō, letterlijk 'trouwe hond Hachikō'). Hachiko’s baas was Hidesamuro Ueno, een professor landbouw aan de universiteit van Tokio. Wanneer Ueno naar zijn werk vertrok, namen ze afscheid aan de voordeur. ’s Avonds ging Hachiko zelf naar het dichtstbijgelegen treinstation en wachtte hem daar op. Dat deed Hachiko elke dag.

Wanneer zijn baasje een jaar later echter stierf, hield de hond deze routine aan en bleef in het treinstation wachten op zijn baas, 11 jaar lang. Pendelaars en bedienden dachten dat de hond op iets anders wachtte of gewoon een beetje rondzwierf. Toen ze beseften dat hij op zijn overleden baas wachtte, kregen ze medelijden en gaven hem regelmatig eten en drinken.

Sceptici zeiden dat de hond terugkwam, omdat hij eten kreeg. Anderen merkten op dat de hond enkel ’s avonds kwam, wanneer de trein in het station verwacht werd.

Een van de leerlingen van professor Ueno stelde in de loop der jaren vast dat de hond bleef komen, enkel op het tijdstip van de avondtrein en publiceerde hierover in de krant, waarna de hond nationale bekendheid kreeg.

Hachiko kreeg een standbeeld in het treinstation Shibuya en de hond zelf was aanwezig tijdens de inhuldiging. Na de tweede wereldoorlog was het standbeeld wel beschadigd, maar het werd heropgericht door de zoon van de artiest die het destijds maakte. Het is vandaag nog altijd een populaire ontmoetingsplaats in Japan.

In België kennen we de organisatie HACHIKO, een door het ministerie erkende organisatie die gehandicapten helpt door voor hen hulphonden op te leiden.
(via: digitaljournal)

UPDATE: het verhaal van Hachiko is nu ook verfilmd door een Westers regisseur. Hachiko: A Dog’s Story is een film van Lasse Hallström en is een remake is van het Japanse Hachiko monogatari. Met o.a Richard Gere, Joan Allen en Forest als de hond Hachiko. Vanaf 1 oktober in de zaal.

(bron: filmtotaal)

Russische week (3): de ‘topdogs’ van Medvedev en Poetin

We sluiten onze Russische themaweek af met de honden van de Russische president en de Russische eerste minister.

Eerste sterk verhaal: tijdens de Eurasia hondenshow in Moskou, een wedstrijd met 12.000 deelnemers, zijn de honden van president Medvedev alledrie in de prijzen gevallen: zijn twee Engelse setters, Joly and Daniel, wonnen de eerste plaats in hun klasse, zijn golden retriever Aldu won een tweede plaats.
Favoritisme? In elk geval mag de jury zich gelukkig prijzen dat Vladimir Poetins honden niet meededen...

Dat zijn immers ook wel schatjes. Zo verscheen onlangs het geestige bericht dat premier Poetins favoriete zwarte Labrador Koni alle taartjes heeft opgegeten die bestemd waren voor het hoog bezoek waarmee Poetin op dat moment aan het vergaderen was. Een verbouwereerde bodyguard meldde dat ‘de hond gewoon alles heeft opgegeten’.

Blijkbaar heeft het gps-toestelletje dat de labrador vorig jaar rond haar nek kreeg niet veel geholpen... Poetin profiteerde toen van de voorstelling van het nieuwe, Russische satellietsysteem GLONASS, dat wilde dieren en vee in de gaten kan houden, om er meteen ook eentje voor zijn hond te vragen. Prompt werd een toestelletje rond Koni’s nek gehangen (foto). Zou het er nog zitten?

Russische week (2): honden in de ruimte

Vooraleer de eerste astronauten de ruimte werden ingeschoten in de jaren zestig, waren ze reeds voorafgegaan door tientallen dieren. De allereerste die buiten de dampkring ging, was de Moskouse straathond Laika. Die werd meteen een nationale held in de bitsige tweestrijd die de toenmalige Soviet Unie en de Verenigde Staten ook in de ruimte voerden.

Tussen 1957 en 1966 werden in totaal 13 honden door de Russen de ruimte ingestuurd. De meesten kwamen ongedeerd terug. Laika was echter de enige van wie de Russische wetenschappers vooraf wisten dat ze niet levend zou terugkomen. Tijdens de ruimtewedloop was er immers geen tijd om een capsule te bouwen die een terugkeer door de dampkring zou aankunnen zonder op te branden. De aankondiging na de lancering dat Laika maar voor 10 dagen zuurstof bijhad en dat Sputnik 2 niet zou terugkeren, zorgde toen voor algemene verontwaardiging.

Sterker: het paste destijds perfect in het heldenverhaal over moed en zelfopoffering dat Laika vier dagen buiten de dampkring heeft overleefd en uiteindelijk is gestorven door oververhitting van de cabine. De realiteit is echter dat Laika al na vijf tot zeven uur na lancering geen teken van leven meer gaf, wellicht door een combinatie van oververhitting, angst en stress. De bekendmaking hiervan zorgde bij vele wetenschappers voor consternatie. Oleg Gazenko, een van de leidende wetenschappers van het toenmalige ruimtevaartprogramma voor dieren, verklaarde zelfs: “Hoe meer tijd er voorbij gaat, hoe meer het me spijt. We hadden het niet moeten doen… We hebben er niet genoeg van geleerd om de dood van een hond te rechtvaardigen”.

Desondanks is Laika nog altijd wereldberoemd, vooral in Rusland. Een week voor haar historische vlucht, op 3 november 1957, werd ze zelfs opgevoerd op de nationale radio, waar ze in de microfoon mocht blaffen. Laika’s echte naam was ‘Kudryavka’ (Kleine Gekrulde), maar kreeg de bijnaam Laika (Blaffer) en is een typisch Russische naam voor de meeste honden van haar ras, een Husky bastaard. De Amerikaanse kranten noemden haar spottend Muttnik (samentrekking tussen ‘mutt’ – bastaard - en ‘Sputnik’).

De Russische ruimtehonden waren namelijk allemaal zwerfhonden die in en rond Moskou van de straat of uit het asiel werden geplukt en in trainingscentra werden opgeleid om gewoon te raken aan de toenemende zwaartekracht (G-krachten) tijdens de lancering. De Russische wetenschappers kozen voor honden omdat ze dachten dat die het best een lange tijd zouden kunnen stilzitten. Ze werden hiertoe getraind door ze 15 tot 20 dagen in een kleine doos te stoppen. Vrouwelijke honden kregen de voorkeur, omdat die hun poot niet opheffen tijdens het plassen…

(opmerking: de Amerikanen testten hun eerste ruimtetuigen met … apen).

Andere Russische honden die de ruimte werden ingestuurd waren o.a. Otvazhnaya (De Moedige), Snezhinka (Sneeuwvlokje), Bars (Panter), Lisichka (Kleine Vos), Belka (Eekhoorn), Strelka (Kleine Pijl), Pchelka (Kleine Bij), Mushka (Kleine Vlieg), Damka (Dametje), Krasavka (Kleine Schoonheid), Chernushka (Zwartje), Zvezdochka (Kleine Ster), Verterok (Zachte Wind), Ugolyok (Koolblokje). Er waren nog meer honden, maar hiervan is geen naam meer bekend.

Deze Russische honden waren de illustere voorgangers van de eerste mens in de ruimte, ook een Rus: majoor Yuri Gagarin. Die sloeg de wereld, en vooral de Amerikanen, met verstomming, door met Vostok I op 12 april 1961 de eerste bemande ruimtevlucht te maken én veilig op aarde terug te keren, drie jaar na Laika.

Laika kreeg vorig jaar een standbeeld in Moskou (foto).

http://www.spacetoday.org/Astronauts/Animals/Dogs.html
http://dogsinthenews.com/issues/0211/articles/021103a.htm
http://englishrussia.com/?p=711 (met veel authentieke foto’s)

Russische week (1): Moskouse zwerfhonden nemen de metro

In en rond Moskou leven zowat 26.000 zwerfhonden, die zich verbazend goed aanpassen aan hun omgeving. Wie in Moskou de metro neemt, ziet de honden rustig tussen de pendelaars lopen, geduldig wachtend op de openglijdende deuren van een trein.

De stad Moskou is sinds het einde van het Soviettijdperk snel aan het veranderen. De zwerfhonden waren toen verboden en werden afgemaakt. Nu zijn ze een onderdeel van het stadsbeeld, liggen ze te slapen op straat, komen om voedsel bedelen of zwerven zomaar wat rond.

De zwerfhonden in Moskou hebben geleerd de aanwezige ruimte in een stad te delen met mensen. Dat maakt hen interessant voor zoölogen die hun gedrag bestuderen. Onder hen Alexei Vereshchagin: “Met de voortdurende groei van het verkeer, hebben zwerfhonden geleerd om samen met de voetgangers over te steken. Je kan ze zelfs op momenten zien wachten tot het groen wordt (honden zijn kleurenblind, onderzoekers denken dat ze de ‘stap’-afbeelding herkennen)”.

Vroeger leefden de honden in de vervallen buitenwijken, in leegstaande fabrieken en hielden ze afstand van de mens. Ze overleefden op afval. Doordat die buitenwijken nu ingenomen worden door shopping-centra en andere menselijke activiteit, trekken de honden de binnenstad in om aan voedsel te geraken.

De tactiek van sommige honden is dan gewoon aan een drukke straat liggen wachten, want daar krijgen ze dagelijks voedsel toegestopt, zoveel zelfs dat ze kieskeurig worden. Andere honden ontwikkelden een echte overvaltechniek: ze sluipen tot vlakbij iemand die bijvoorbeeld net een hamburger uit het vuistje aan het eten is en blaffen dan onverwachts. Wie door het schrikken zijn hapje laat vallen, is het kwijt aan de honden.
Videoreportage Wall Street Journal over ‘Moscow stray dogs’

http://www.metrodog.ru./ (enkel Russische teksten)
Foto’s en filmpjes op http://englishrussia.com/?p=2462

(morgen: Russische honden in de ruimte)

Stop de hondenterreur: gevaarlijke rassen verbieden? (2)

Gisteren reageerden we al op het artikel 'Stop de hondenterreur' in De Standaard, waarin de plaats van de 'canis familiaris' in onze maatschappij in vraag werd gesteld. We publiceerden toen een fragment uit 'Hond zkt. Baas' (zie hiernaast), over het hondendiploma. Vandaag: de kwestie 'gevaarlijke rassen verbieden?'

Welke hondenrassen zijn gevaarlijk? Zijn dat enkel de typische vechtrassen die inderdaad veel schade kunnen aanrichten? Of gaat het ook over populaire hondenrassen die weinig of niet opgevoed worden? Typische gezinshonden, zoals Labradors (foto), cocker spaniëls en jackrussels, kunnen immers ook bijten...

Fragment uit 'Hond zkt. Baas':

Wanneer de media berichten over bijtincidenten met dodelijke afloop, laait een andere, oude discussie op: moeten sommige hondenrassen verboden worden? Een algemene wettelijke regeling is er niet in België (een ministerieel besluit terzake uit 1998 werd een jaar later door de Raad van State vernietigd), maar gemeentebesturen kunnen een en ander regelen via hun plaatselijk politiereglement: het ras op het grondgebied verbieden of verplicht muilkorven.

In Engeland, toch een ‘dog lovers’ country bepaalt de ‘Dangerous Dog Act’ sinds 1991 dat sommige rassen - de pitbull, de Japanse tosa inu, de dogo argentino en de fila brasileiro - op termijn moeten verdwijnen, wat betekent dat ze gesteriliseerd, geregistreerd en gemuilkorfd moeten worden…

Liefhebbers van deze zogeheten ‘gevaarlijke rassen’ zijn meestal tegenstanders van zo’n verbod. Ze vinden het discriminerend om te beweren dat enkel deze rassen gevaarlijk zijn. Daar hebben ze nog gelijk in ook: elke hond kan gevaarlijk zijn. Ik ken hondeneigenaars die hun wil niet kunnen opdringen aan een schoothondje en gebeten worden wanneer ze het toch proberen.

Dat neemt niet weg dat vecht- en waakhonden veel schade kunnen aanrichten, omdat ze agressiever van aard zijn. Omdat het erin gefokt is. Het is geen toeval dat precies honden zoals pitbulls en American staffordshireterriërs deelnemen aan (illegale) hondengevechten: ze geven nooit op en hebben een heel hoge pijndrempel...

Heel zeker, deze honden kunnen ook lieve huishonden zijn. Spijtig genoeg is de kans heel groot dat ze terechtkomen bij een baas die het niet goed, of helemaal niet aanpakt, wat het risico op incidenten vergroot. Wanneer het dan fout loopt, loopt het meteen goed fout.

Daarom wil ik ervoor pleiten om de ‘gevaarlijke rassen’ niet aan eender wie te verkopen. We hadden het al over een ‘hondenrijbewijs’, bij de ‘gevaarlijke’ hondenrassen mag de norm nog iets strenger zijn en is een vergunning op zijn plaats. Net zoals bij jachtwapens, inderdaad.

Stop de hondenterreur: naar een hondendiploma? (1)

In De Standaard van vandaag 8 april heeft Isabel Albers de moed en het inzicht om een deftig artikel te wijden aan 'de plaats van de hond in de samenleving', naar aanleiding van de bijtincidenten die de voorbije weken plaatsvonden. Ze vraagt zich af wanneer iemand de terreur van de niet zo familievriendelijke 'canis familiaris' stopt...

Terechte vraag, alhoewel, moet dat niet eerder zijn: wanneer stopt iemand de 'terreur van de onverantwoordelijke, onwetende hondenbaas?' Onderstaand fragment komt uit het boek dat hondsdol schreef (zie hiernaast), waarin de kwestie van het 'hondendiploma' en 'gevaarlijke rassen' niet uit de weg wordt gegaan:

Fragment uit 'Hond zkt. Baas':
Een op vier gezinnen in Vlaanderen heeft een hond en het wordt steeds drukker op de hondensnelweg: we lopen elkaar flink voor de voeten op straat, in de winkel, op het strand. Eén van de typische oefeningen in de hondenschool is alle cursisten leren met de hond door elkaar wandelen, terwijl ze ervoor zorgen dat de hond mooi dicht blijft, niet uitvalt naar ander honden. Ook voor geoefende hondenbezitters vraagt deze oefening voldoende concentratie om de hond te lezen, zijn gedrag in te schatten en (via ervaring) te voorspellen. Je leert de kritische afstand kennen. Daar hebben de meeste mensen met hun hondje in de drukke winkelstraat geen kaas van gegeten, noch op geoefend…

Daarom ben ik er voorstander van om honden én hun baasjes tegen zichzelf te beschermen. De screening van hondeneigenaars moet verder gaan dan een kaartje opsturen naar de Belgische registratiedienst. Ik pleit voor een hondendiploma. Het leerparcours zou er zo kunnen uitzien:
- je volgt les bij een erkende lesgever die je klaarstoomt voor het examen (zoals in een rijschool)
- wie slaagt kan een hond kopen (via een ‘hondenbemiddelaar’: welk ras past bij jou?)
- na aankoop volg je met je hond lessen bij een erkende lesgever
- je slaagt in een praktische proef
- wie niet slaagt, krijgt een herkansing
- wie opnieuw faalt, moet zijn hond afstaan
- de hond gaat naar het asiel en wordt ‘herplaatst’ (via de hondenbemiddelaar) bij een geschikt gezin.

Het lijkt drastisch, maar bovenstaande procedure kan veel leed voorkomen: zorg dat toekomstige hondenbazen al enige voorkennis hebben en laat ze dat dan bewijzen met hun eigen hond. Wie in bovenstaand scenario uiteindelijk zijn hond moet afstaan, was vooraf verwittigd. De hond zal in elk geval beter af zijn met een gemotiveerde en geschiktere baas.

(morgen: gevaarlijke rassen)

Robothond geeft anti-druglessen op lagere scholen

In een klein stadje in de staat Georgia (USA) hebben ze een originele manier gevonden om een hond in te zetten voor de lessen rond drugpreventie op school. Via een hond in een auto? Wel, geen echte hond eigenlijk, maar een aangeklede robot. De ‘Duitse herder’ KC gaat er meehelpen in het D.A.R.E.-project (bij ons: Mijn Eigen Goede Antwoord, MEGA).

De robothond had veel bekijks toen hij dinsdag werd voorgesteld in het politiekantoor van Muscogee County. Begeleider Ezekiel Byrd vertelt dat de robothond er voor zorgt dat de kinderen aandachtig zijn en het saaie leselement even vergeten. “Deze les vergeten ze nooit meer, het is informatie en entertainment tegelijk”, aldus Byrd.

Die kan met zijn draadloze afstandsbediening de hond naar de kinderen sturen, de hond doen praten en zijn hoofd doen bewegen. De hond spuit zelfs water naar wie te dicht komt! Het voertuigje is verder uitgerust met koplampen en een sirene.

(via: Ledger-Enquirer.com)

Vermiste hond zat 4 maanden op eiland

Een Australische hond is na vier maanden herenigd met zijn baasjes. Het dier sloeg overboord en bracht al die maanden door op een eiland.

Sophie mocht samen met haar baasjes in november mee op een boottrip in het noordoosten van Queensland. Ze viel echter van het schip en verdween in de woeste golven.
Haar eigenaars gingen ervan uit dat Sophie was verdronken, maar tot hun stomme verbazing bleek deze week dat de hond naar een eiland enkele kilometers verderop was gezwommen.
Jagers hadden het dier gevonden en dachten dat het om een wilde hond ging. Toen vrienden hiervan hoorden en suggereerden dat het misschien om Sophie ging, zocht het stel contact met de jagers. Al snel bleek het inderdaad te gaan om hun trouwe viervoeter. Ze had zich al die tijd in leven gehouden door te jagen op jonge dieren.

(via De Telegraaf)

Anti Broodfok Actie klaagt mistoestanden aan

Geboren worden om geld te verdienen voor een ander. Opgesloten en geïsoleerd van de wereld. In een koude, kille en liefdeloze omgeving. Kleintjes op een wereld zetten die je zelf nooit te zien krijgt. Totdat je lichaam helemaal uitgeteerd is. Daarna de schedel ingeslagen worden. Of – als je geluk hebt – een verlossend spuitje krijgen.

Een broodfokker fokt honden met maar één doel voor ogen: zoveel mogelijk geld verdienen in een zo kort mogelijke tijd. Dit gaat vaak ten koste van de fysieke en mentale gezondheid van de pups die hij verkoopt. De Anti Broodfok Aktie wil deze mistoestanden aanklagen.

Op www.hondenvrienden.be werd deze week een aprilgrap uitgehaald, die een duidelijke boodschap de wereld instuurt. Als je surft naar www.hondenpups.be kom je op een website uit van een fake hondenkwekerij met allemaal fake info.Van het moment dat je overtuigd bent van een aankoop en je klikt op de acties, krijg je uitgebreide informatie over impulsaankopen en dus ook broodfok.

Steun dit initiatief en ga ook eens kijken op www.broodfok.be. Promoot de link en stuur hem door naar al je vrienden hondenliefhebbers. Heb je zelf ervaring met broodfokkers? Stuur je verhaal en foto's naar www.broodfok.be. Saartje Vandendriessche (foto), omroepster op Eén, is meter van ABA.